Tesadüfen tanıdım sizi, 7 yıldır kapalıyım. Asla kimse baskı yapmadı, normal bir ailem var. Annem dışında namaz kılan yok, annem ergenliğimden beri sürekli çeyiz yapar ve çeyizim ile yaptığı eşarpları bana gösterirdi, beni özendirmeye çalışıyordu farkındayım. Ben de çok istiyordum ama kapalı bir arkadaş ortamım vs. yoktu ve tuhaf olan şu 7 senedir kapalı arkadaşım olmadı, kapandıktan sonra bile. Çok istiyordum kapanmayı gizlice şal aldım denedim vs. sonra bir gün aniden evde misafir varken başörtü ile çıktım karşılarına, annemle babamın gözlerinin içi parladı ve ilk iki yıldan sonra asla kendim gibi hissetmedim.

Her gün ama her gün baktırdım ama takmak istemiyordum, evet ibadetlerimizi yapıyordum ve yaparken de mutluydum ama başörtü beni kısıtlıyordu. İş ortamında, arkadaş ortamında tek kapalı bendim. Son iki yıl ve özellikle son birkaç aydır zorla takıyorum. Ne giyersem giyeyim asla yakışmıyor gibi hissediyorum. Başörtü beni boğuyor hafta sonları bere ile çıkıyorum ve yaz gelmesin diye dua ediyorum sırf bere takmak için. Cesaretim yok. Biliyorum ailem bir süre kızar küser ama kabullenir ama yapamıyorum. Çünkü en destek istediğim, en yanımda olması gereken ve her şeyde her zaman yanlarında olduğum annem ve ablam beni desteklemiyor, bu da benim cesaretimi kırıyor.

34 yaşındayım bazen geç bu yaştan sonra ne yapacaksın diyorum ama mutlu değilim. Ben inanılmaz sosyal biriyken içime kapanık kimseyle görüşmek istemeyen birine dönüştüm, kimseye anlatamıyorum. Yarın pazartesi tek düşündüğüm şey nasıl başörtü takıp çıkacağım evden yine diye diye, her anlamda modumu düşürüyor, aslında kafama koyduğum her şeyi yapan, tek başıma ülke ülke gezen biriyim ama bu durumun vicdanı boyutunun yani sıra annem üzülür boyutu var. Bir de utanıyorum sanırım….