Merhaba, şu an tam bu sürecin merkezinde olan biri olarak ben de hikayemi anlatmak istiyorum. 13 yaşında herhangi bir inançsal kaygıdan ötürü değil de (13 yaşındaki bir çocuğun nasıl bir kaygısı olabilir zaten) kapanan arkadaşlarıma özendiğim için ve ailemde tesettürsüz bir örnek olmadığından zaten açık olmak gibi bir seçeneğin olmadığını düşünerek kendi isteğimle örtündüm. Örtündüğüm zaman çevremdeki herkesin tepkisi o kadar güzeldi ki herkesi memnun ettiğime o kadar sevinmiştim ki anlatamam. Yıllar geçtikçe bu bana yük gibi gelmeye başladı ama lise yıllarında açılan insanlar çok fazla ayıplandığı için bunu yapmayı hiç aklımdan bile geçirmedim. Üniversiteye gittiğimde özellikle son sınıflara doğru bu bana çok fazla yük olmaya başladı. Namaz kılan bir insan değildim. Yıllar geçtikçe kafama oturmayan düşünceler birikmeye başladı. Kendimi çift kişilikli gibi hissediyordum. İnsanların beni gördüğü gibi olmadığımı haykırmak istiyordum. Gittikçe inancım azaldı ve bunu kendime bile çok zor itiraf ettim.

Zaman geçtikçe çevremde çok fazla açılan insan oldu. Ben de yapmak istiyordum. Geceleri uyuyamıyordum, kafamda yedi yirmi dört bu düşünce vardı. En yakın arkadaşlarıma paylaştım durumu. Herkes o kadar güzel karşıladı ki, durumu abime söyledim o da çok destek verdi bana. Çevremden böyle destekleyici tepkiler alınca aileme söyleme konusunda güç kazandım. 2021 yılının başında anneme söyledim ve aldığım cevapla duvara toslamış gibi oldum. Dehşet büyük bir tepki, ağlama krizleri, duygusal manipülasyonlar peş peşe geldi. Kendimi anlatmaya çalışıyorum asla anlamıyor mutlu olmadığımı söylüyorum “bir insan neden örtülü olduğu için mutsuz olur?” Cevabını alıyorum. Bizim ailede annem değil de babamın sözü geçerlidir hep “Ben karışmam babana söyle.” Dedi. Cesaretimi toplayıp bir şekilde babama açıkladım. Korkunç bir andı ve hiç beklemediğim kadar büyük bir tepki aldım. Günlerce yataktan çıkmadım ama umurlarında olmadı. Babam öyle bir durum olursa ya benim ya onun ölmesi gerektiğini söyledi. Okulumla ilgili tehditler savurdu ve beni bir şekilde yıldırmaya başladı. Babam böyle bir tepki verince arkamda duran abim de yok oldu.

Tamam dedim, kendimi mutlu etmeye çalışıcam dedim, ukulele aldım onunla oyalandım, güzel kıyafetler alınca kendimi beğenirim mutlu olurum dedim. Bunların hiçbiri beni mutlu etmedi. Kafamda okulumu bitirip ekonomik özgürlüğümü ele alınca bu işi halledicem dedim. Çok zordu, iki yıl boyunca kafamda böyle bir düşünceyle yaşamaya çalıştım. Kendimden nefret ediyordum sadece siyah bir şal takıyordum kıyafetlerimden nefret ediyordum, makyaj yapmak istemiyordum. Bir kere arkadaşlarımla başka bir şehre iki günlük tatile gittik ve ben orada örtüyü takmadım. O kadar güzel hissediyordum ki özgüvenim o kadar yerine gelmişti ki saçlarıma rüzgarın değmesi o kadar özgür hissettiriyordu ki. Kuş gibiydim. Bunun tadını alınca okuduğum şehirde de haftada bir iki gün geceleri arkadaşlarımla o şekilde gezmeye başladım. Hafta içinde o günü iple çekiyordum. Ama zaman ilerledikçe beni o şekilde bilen arkadaşlarım oldu, günlük hayatımda beni böyle görürler korkusu, beni kapalı olarak bilenlerin dışarda açık olarak görebilme ihtimali korkusu beni daha da tetikledi.

Tek beklediğim mezuniyetimdi ailemin mezuniyetimi görmeyi çok istediklerini bildiğim için dişimi sıktım. Mezun oldum ve tatilden sonra okuduğum şehre tekrar döndüm. Dönünce abime anlattım. Abim zaten bu kararıma saygı duyuyordu. Bir süre ailemden gizli takıldım. Yakın bir zamanda annem geldi ve ona da söyledim. Tepki verdi üzüldü ama az çok tahmin ettiği için çok şaşırmadı. Şu an benimle ilişkisi çok soğuk hala anlamıyor mutsuzluğumu ve kabullenmiyor. İleride alışacak diye düşünüyorum ama babama daha anlatmadık. Çok fazla kaygım var, büyük bir tepki verecek eminim. Bilmiyorum geri dönüşü olmayan bir yola girdim ve çok zorlu bir süreç olacak ama bir şekilde halledeceğiz kızlarım. Eminim çoğunuzun hikayesi benzerdir. Eğer böyle bir çıkmazdaysanız zor olacak ama biraz dişinizi sıkmanızı rica ediyorum. Elinize bir ekonomik özgürlüğün geçmesi gücünüze güç katacaktır. Hep beraber başaracağız sadece sabır.