Merhaba, buraya ikinci yazışım. Normalde çok duygularını açabilen biri değilim ama şu an ağlayarak yazıyorum bu satırları. Ben çok bunaldım yemin ederim çok üzülüyorum bunları yaşadığım için. Örtü takmak istemiyorum artık. Ben sadece istediğim gibi giyinmek istiyorum. Saçlarımı farklı farklı şekillendirip dışarı çıkmak istiyorum. 3.5 ay sonra her şeyiyle çok sevdiğim lisemin mezuniyeti var. Ben istediğim basit bir elbiseyi bile giyemeyeceğim. Ne kadar istesem de giyemeyeceğim ve bu beni çok üzüyor. Belki çok basit bir şey bazıları için ama ben en son güzel istediğim bir elbiseyi giydiğimde 12 yaşımdaydım.

Şu an ise 17. Ben içine sine sine kıyafet giymek nasıl bir his hatırlamıyorum. Dayanamıyorum artık hiçbir şeye çok yoruldum. Yemin ederim sadece ağlayabiliyorum. Başka bir şeye gücüm yetmiyor. En yakın arkadaşlarım şimdiden elbiseler bakmaya basladı mesela hangi renk giyecekler kuması nasıl olsun, yakası nasıl olsun, çok heyecanlılar. Ben ise sadece onların heyecanına eşlik etmeye çalışıyorum. Ben de istiyorum elbise giyebilmek, saçlarıma şekil vermek ama yapamıyorum niye? Hiç adil değil bu. Ben niye başkalarının mutluluğunu imrenerek izliyorum? Benim de hakkım değil miydi bu? Ben sadece içinde deliler gibi mutlu olacağım o elbiseyi giymek istiyorum. Başka bir şey istemiyorum ki.