Bir boşluktayım, o boşlukta çaresizce süzülüyorum ve bunu derinden hissediyorum, en çok da kendi benliğimi kaybettiğimi… Ben yaklaşık 8-9 yaşımdayken kapandığımı hatırlıyorum. Çok küçük olduğum için nedenini tam hatırlamıyorum ama zaten tahmin edileceği üzere isteyerek değil. Zaten o yaşta olan bir çocuk nasıl düzgün düşünebilir ki? 5. sınıfta çok zorbalık gördüm kapalı olduğum için aynı zamanda çok da tebrik edildim. Hep kendi benliğimi kaybettiğimi hissediyordum. 6. sınıfa geçtiğim zaman durum yine aynıydı, ben hiç istemedim kapalı olmak. Zaten 6. sınıfın 2. dönemi falan sanırım covid salgını başlamıştı 6-7 evde geçti. O zamanlar hep evde olduğum ve kapalı kalmak zorunda kalmadığım için mutluydum.. Sonra 8. sınıfta online eğitim bitti okula gidiyordum ve o şeyi yine takmak zorundaydım.

Anneme ilk kez o zamanlar söyledim açılmak istediğimi. Kızdı, hem de çok… Heves olduğunu söyledi. Lakin bunun neresi geçici heves olabilir ki? Sonra 9 oldum artık dayanamıyordum çok ağlıyordum, kendimi sevemiyordum ve şu an da öyle. 9. sınıfta söyledim anneme yine ve dedi ki 8. sınıfta yapsaydın 🙂 İstediğim halde izin vermedin ve bunu da bahane olarak kullandın. Şimdi 10. sınıfım her şey benim için daha da zorlaştı. İstemeyerek yapıyorum, bu beni daraltıyor gerçekten. Hiçbir şey yapmaya hevesim kalmadı. Dışarı çok az çıkıyorum, okula gidince bile başımda olan şey yüzünden kendimi çevreden soyutluyorum. Yoruldum, yaşama isteğim kalmadı. Geçen anneme konuyu yine açtığımda “Olmaz, izin vermiyorum, el alem ne der? Açılman için ölmem lazım. Eğer açılırsan şunu bil ki sana aynı davranmam. Okuldan alırım seni.” Babam da ılımlı yaklaşsa bile karşı çıkıyor. Ablam var sadece beni anlayışla karşılayan ve ben çok korkuyorum. Dayanmaya gücüm kalmadı. Bir kafese sıkıştırılmış gibi hissediyorum.