Selam. Hayatım boyunca birkaç gece burayı okurken buldum kendimi. İlkinde nasıl bir şey acaba diye ikincisinde artık yeter diye ve şimdi ailemle konuşmuş ve yarı onay almış şekilde. 11 yaşında kapandım erken regl oldum. Yazları babam bizi kuran kursuna götürüyordu ve bir yaz giderken seni böyle görmek istiyorum dedi. Anne babamı mutlu etmeyi görevim sanıyordum ve sessizce kabullendim. Bir yandan da zaten istiyordum çünkü hiç başka bir yaşam şeklini görmemiştim. O noktadan sonra nadiren düşündüm kararımı taa ki üniversiteyi kazanana kadar. Üniversite kazanmaya çok odaklıydım ortaokul lise hayatımda akademik başarıya takıntınlıydım. Çünkü annem de okumamı çok istiyordu. Şimdi onu mutlu etme zamanıydı. Üniversite eğitimime bu kadar takıntılı olmamın ikinci nedeni bağımsızlık ve maddi refaha duyduğum ihtiyaçtı.

Hazırlık senesinde gerçekten neyi istediğimi sorgulamaya başladım ve buldum ki kapalı olmayı istemiyorum. Gittikçe başörtü kullanma şeklim değişikleşti. Memnun değildim saçımın görünmesinden ama başka türlüsünü de yapamaz hale geldim çünkü o daha rahattı. 2 sene daha böyle kendi içimde çalkantılı geçti. Yavaş yavaş konuyu beni güvende hissettiren arkadaşlarıma açtım ve benimle az yaş farkı olan kız kardeşlerime. Hepsinden destek ve saygı aldım ama asıl mesele dini bütün bi anne babaya bunları açmak. En korktuğum babamın beni direkt reddetmesiydi. Ama öyle olmadı tabii ki dini yönden asla onaylamıyor ama reddetmek gibi bir durum da olmadı. Kararı bana bıraktı yine de çok üzgün olduğunu biliyorum. Bazen böyle bi kırgınlık saf öfkeden daha kötü hissettiriyor.

Sanırım kapalı olarak son haftamı yaşıyorum. Bir yandan 5 sene sonra herkesin bunu unutup duruma alışacağını biliyorum. Diğer yandan kapalı halimi beğenmediğim gibi açık halimi de beğenmiyorum. Daha doğrusu nasıl açık olunur saçlar nasıl yapılır onu bile bilmiyorum. Bu konuda deneyimli insanlar varsa bir şeyler yazabilir. Her neyse bir süre sonra kendi deneyim ve tecrübelerimi başka mektupta yazmayı düşünüyorum. Okuduğunuz için teşekkürler.