Çok az kaldı üniversiteye geçmeme, hayalimi gerçekleştirmeye. Evet yapacağım, saçımı açacak, istediğim gibi giyineceğim hatta gittiğim ilk gün yapacağım bunu. Ama nasıl? Benim babam imam. Nasıl açıklarım bunu ona? Nasıl derim “Ben müslüman bile değilim baba.” Senin küçük kızın olmaya devam eder miyim hala? Babam benim için her şeyi yapar. Beni çok sever, ki ben de onu. Peki bu “o” zaman da devam edecek mi? Tırnağımı uzattığımda bile konu olduğum imam kızı profilinden artık o kadar uzaklaşmış halimi de sever mi? Onu mahçup etmek istediğim son şey ama bu da benim hayatım. Ailemle aramdaki o sevgi bağı bir bez parçası yüzünden kopacak mı? Yapayalnız mı kalacağım dünyada? 6 senedir aklımda bu düşünce var. Her seferinde üniversiteyi bekleyeceğim kurtulacağım dedim ama şimdi ona yakınlaşınca işler hiç de yapacağım edeceğim demek gibi kolay görünmüyor. Bir tarafta ailemin duyguları bir tarafta ben. Arafta kaldım sanki.

Babamın mesleği bu olmasaydı her şey farklı olurdu belki. Onun mesleği öğrenilmesin diye okulda ne yalanlar söyledim. Babamın mesleğinden duyulan bir utanç değildi bu, çokça saygı duyuyorum ve babam işinde çokça iyi. Sebebi birkaç arkadaşım tarafından açılmak istediğim, dini inancımın müslüman olmadığı biliniyordu. İmamın dinsiz kızı demesinler diye istememiştim. Ne yapacağım? Gizlice mi açılacağım? İki hayatım mı olacak benim? Her ne olursa olsun artık özgür olmak, mutlu olmak istiyorum. Ama bunu yaparken ailemi de yanımda istiyorum. Hayat enerjisi çok yüksek bir kız, hayalleri çok yüksek bir kız olarak dünya üzerinde beni üzen tek hassas konum bu. İnsanlar ne der? Elalem ne der? İmamın kızı açılmış der, yargılar. Annem babam mahçup olur benim yüzümden. Suçluluk hissi o kadar berbat olacak ki hissedebiliyorum… Nasıl başa çıkabileceğim ise muamma. Konuşmak isteyen olursa konuşalım. Dünyada tek olmadığını seninle aynı mücadeleyi veren insanlar olduğunu bilmek yükümü hafifletir belki.