Merhaba. 17 yaşımdayken annem kanserdi ve o ruh halimle annemin mutluluğundan başka hiçbir şey bana önemli gelmediği için kapanmıştım. Sonrasında annemi kaybettik. Kapalı olmaya devam ettim. Annemin kaybını atlatmaya ve hayata dönmeye başladıkça açılmayı istemeye de başladım. Arkadaşlarımın giydiği kıyafetler, saçlarını şekillendirmeleri, özgürce her ortama girebilmelerine çok özeniyordum. Beş yıl kapalı olduktan sonra açıldım. Babam sağolsun hiç kötü bir tepki vermedi. Arkamda durdu, biri yorum yaparsa ağzının payını verdi. Ama ben çok kötü bir şey yaptığımı düşünerek hala içten içe vicdan azabı çekiyorum. Kapanmayı hiç istemiyorum. Allaha inanıyorum ama kapanıp açılmış olmak bana çok günahkar hissettiriyor. Bu psikolojiden çıkamıyorum çok yoruldum.