Merhabalar, öncelikle ben yirmi yaşında üniversite sınavına hazırlanan biriyim ve istanbulda yaşıyorum. Benim hikayem de sizden pek farklı değil. Uzun zamandır aklımda bulunan ama asla cesaret edemediğim bir düşünce. Çok küçük yaşında kapanmış biriyim. Yaklaşık on üç yaşında annemin ittirmesiyle kapandım. İlk kapandığım gün bile içimde farklı bir his belirdi. İstemediğim ve kötü bir duyguydu ama görmezden geldim. Çünkü geçecekti ve ben alışacaktım bu nefsime zor gelen işe. Yani en azından annemin dedikleri buydu. Haberim yokken annem şallar, kıyafet aldı getirdi artık kapan vs. dedi. Ben de kaşlarımdan aşırı rahatsızdım ve zorbalanıyordum. Aslında küçücük bir almayla çözülecek bir şeyken annem asla yardımcı olmadı.

Şu an düşünüyorum da etrafımdaki akrabalarım bile söylerken annem neden yapmadı ya da benimle konuşmadı. Çocukluğundan beri aşırı içine kapanık ve korkak biriydim. Asla gelip anneme bunu söyleyemeyeceğimi biliyordu. Ben de kapanırsam belki alırım kaşlarımı dedim. Hatta kaş alma mevzusunu benden büyük kuzenime dediğimde anneme gidip söylemişti. Annem de herkesin ortasında kapanırsan alırsın dedi. Hem çok utanmıştım hem de “Madem öyle kapanırım, böylelikle zorbalanmaktan da kurtulurum dedim.” İlk regl olduğum vakit bile ayıpmış gibi annemden saklamıştım. Çünkü hiç karşısına alıp bana bu süreci anlatmamıştı. Sanki utanmam gerekiyormuş gibi hissettirilmiştim söylenmese bile. O kadar zor geçti ki ergenlik benim için. Asla annemle konuşamadım o da çabalamadı karakteri bu ve soğuk dedi. Ben de tam tersi arkadaşlarıyla aşırı neşeli konuşmayı seven biriydim ama aile ortamımdan dolayı onlara karşı uzak hissediyorum.

Hiç anne kız ya da baba kız ilişkim yoktu. İyi bir liseyi kazanınca annem sevineceğine “Biz seni gönderiyoruz, bizi utandırma.” demişti. Sanki lütufmuş gibi okula gitmem. O kadar değersiz hissetmiştim ki. Annem gelsin halimi hatırımı sorsun ne bileyim diğerlerinin anneleri gibi anlatayım istemiştim. Aşık olmaktan bir erkekle konuşmaktan aşırı korkan biri oldum. Anneme yalan söylemek de istemediğim için gizlice bir şeyler yaşamayı da tercih etmedim. Kızların anneleriyle bunu konuşması yaşaması bana o kadar ulaşılmaz geliyor ki. Anlayacağınız annem hayatta herkesi oynatabileceği kuklası sanıyordu baskıyla. Hepimiz onun istediği gibi yaşayacaktık. Kendi annesine bile küçücük karşı çıkmayan özgüven problemi yaşayan biriyken bana da aynısını yaptı. Şu an anlıyorum annemle aynı şekilde büyütüldük. Resmen aynı kaderi yaşıyoruz. Tabi ben dur demezsem. Aklımda asla açılmak yokken bir arkadaşımın aniden açılmasıyla aklımda belirdi. “Evet ben de istiyorum galiba.” dedim. Çünkü dışarı bile çıkamayan biriyim bu görünüşle.

Evde kaldıkça aşırı değişen ve kendini geliştiren biri oldum. Yeniden doğdum gibi. Ailemin bana kattıklarına inat çok farklı yaşam tarzı benimsedim. Çevremdeki herkesten farklıydım. Her konu hakkında fikri olan ve kendini sürekli geliştiren başarılı bir genç. İnsanların örnek gösterdiği yani. Kendimi zaten ne bu aileye ne de ortama ait hissetmiyorum. Çok farklı dünyaların insanıyız. Memnunum bu halimden ve dik başlılığımdan. Her ne kadar annem nefret etse de bu özelliğimden. Son birkaç yıldır asla istemediğim bir şey yapmıyorum ve sınırlarım o kadar keskin ki asla kimse geçmiyor. Kimseyi takmayan soğuk kanlı, kararlı ve güçlü biri gibi görünüyorum. Üniversiteyi şehir dışında okumak istiyorum ve kayıt yaptırınca okulda açılmak istiyorum. Böylelikle ailemden ve çevremden uzakta alışmam daha kolay olur diye düşünüyorum. Ailem beni engelleyemez de. Biliyorum çok zor. Ekonomik olarak belki çok zorlanırım. Özellikle annem beni evlatlıktan bile reddebilir. Kendisi çevresinde aşırı dindar bilinir. Hatta bazen espriyle çevreme “Annem kendini peygamber sanıyor galiba.” diyorum.

Babam ne der bilmiyorum bile. Annem kötü tepki verecek biliyorum ama babamda olan belirsizlik beni korkutuyor. Kendisi ile çok yakın değiliz mecburi ev arkadaşlığı gibi. Ekonomik olarak zor, manevi olarak zor ama böyle yaşayamam. Hayattaki her şeyden elimi eteğimi çektim. Dışarı bile çıkmıyorum sırf örtü kullanmamak için. Akrabalarım veya çevrem umrumda değil. Kimseyle görüşmüyorum ve sevmiyorum onları biliyorlar. Tek sorun annem ve babam. Özellikle de annem. Aşırı üzülecek ve sağlık problemi yaşarsa hayat boyu beni suçlayacak. Hatta gelip gidip ne zaman kapanırsın vs. diyecek de. Her şeye rağmen yapmak istiyorum. Çünkü olmadığın biri gibi yaşamak ölmekten beter….