Annemi ne kadar çok sevdiğimi buraya yazarak ifade edemem. Zaten kızlar annelerini çok severler. Annelerinin de kendilerini sevmesi için onların istediği her şeyi hiç sorgulamadan yaparlar. Yani, ben öyle yaptım. Annem istiyor diye, istemeye istemeye sırf o üzülmesin diye kapandım. Çocuktum işte. 14 yaşında lisenin ilk günü başımı bağlamayı bile beceremeden okula gittim öylece. Başlarda umursamadım. İyi bir şey yapıyordum. İnançlıyım elhamdulillah. Dinimde başörtünün yerini biliyorum.

Ama zorlanıyordum işte. Hala zorlanıyorum. Gerçekten psikolojik ve fiziken zor bir şey bu. Hele ki bu yüzyılda, heves edecek bunca şey varken… Boynum açık yapıyorum şalımı. Öbür türlü nefes alamıyor gibi hissediyorum. Tesettür modası bana uygun değil. Ben de kendi modamı geliştiriyorum. Bu sefer insanlar “Bu nasıl kapalılık? Hiç kapanma daha iyi.” diyordu. Sonradan dank etti ki, yaptığım şey tamamen kültürel. Soranlara “Tabii ki kendi isteğimle kapandım.” diyorum. Bakın şurada çok önemli bir şey söyleyeceğim. Duygusal sömürü ve manipülasyon da bir tür zor kullanmadır. Anneme “Ben açılmak istiyorum, kendimi böyle mutlu hissetmiyorum.” dediğimde bayıldı. Şaka değil, gerçekten bayıldı. Tansiyonu çıktı. Dil altı vermek zorunda kaldım. Ağlaya ağlaya evin içinde tansiyon aletini aradığımı unutamıyorum. O an ki çaresizliğimle “Dilimi yutsaydım da söylemeseydim. Kadın ne kadar mutluydu daha bu sabah…” diye düşünüyordum. Canımdan çok sevdiğim annemin o halini gördüğüm günden beri bir daha hiç o konuyu açmadım.

Şimdi düşünüyorum da, ben o gün ne yaşamışım ya? Günün sonunda gidip özür bile dilemiştim. “Sen yeter ki iyi ol. Vazgeçtim ben zaten. Vallahi vazgeçtim…” demiştim. O günden beri başörtümü her taktığımda annem için takıyorum. Ve bu anneme göre hiç sorun değil. Ona göre başörtü namustur. O da öyle büyümüş işte… Şimdi ne hevesim kaldı, ne kendime güvenim. Zaten depresyon hastasıyım reçeteli bir şekilde. Evden ayda 1 kere markete gitmek için çıkıyorum. Keşke annelerimiz bizi biz olduğumuz için sevse, kapalı olduğumuz için değil…