Muhafazakar bir ailenin kızı olarak doğdum ve büyüdüm. Ailem kendilerince başkalarının hayatlarına ve görüşlerine saygı duyan bir aile. Ortaokulu ve liseyi imam hatipte okudum. Ortaokula geçince annem sen imam hatipli olucaksın artık okula kapalı git dedi ve ben normalde açık olsam da okula kapalı gitmeye başladım. Sekizinci sınıfa başlayacağım zaman ablama artık okula da açık gitmek istediğimi söyledim. O da “Bu senin isteğine bağlı. Neyi nasıl istiyorsan o şekilde yapmalısın.” dedi. O zamanlar ablamla bu konuları konuşabiliyordum ama artık o da ailemin diğer üyeleri gibi düşünüyor. Sekizinci sınıfa açık başladım. Okulun ilk günü eve döndüğümde annem eşarbımın nerde olduğunu sordu ben de artık okula da açık gideceğimi söyledim ve o gün annemin bana elini kaldırdığı benim ağlayışlarıma ve yalvarışlarıma kulak asmadan dövdüğü ilk gündü. Daha sonrasında başka bir şehire taşındık ve ben liseye orada başladım.
Lisem kız lisesiydi ve lisenin 2. sınıfında bir kıza aşık olmuştum. Bu aşk beni korkutuyordu, çünkü ailem bunu öğrenirse hem onları hayal kırıklığına uğratacaktım hem de benim psikolojik yardım almam gerektiğini düşüneceklerdi. 10. sınıfın ilk dönemi bittikten sonra açık öğretime geçmek istediğimi aileme söyledim. Onlar da bunu seve seve kabul ettiler. 15 yaşındayken bir anda kapanmak istediğimi söyledim ve o gün öyle bir kararı vermeden önce keşke iki defa düşünseydim diyorum şimdi. O süreç hızlı geçti ve ben bi şekilde kapanmıştım. Kendi cinsel kimliğimi reddettiğim ve dahası gerçekten isteyip istemediğimi bile bilmediğim, kararlar aldığım çok kötü bir yaştı 15. Şimdi kapanalı üç sene oluyor ve ben artık hayatıma kapalı bir kadın olarak devam etmek istemediğimi fark ettim. Normalde üniversiteye geçtikten sonra kimseye haber vermeden açılmayı düşünüyordum. Sonrasında annem bunu hak etmiyor diye düşünüp ona söyledim.
Açıkçası anlayış ve kabullenme bekliyordum fakat kendisi buna karşı olduğunu ve razı olmadığını söyledi. Ben de “Ama ben bu şekilde mutlu değilim.” dediğimde “Uğraşıcaksın.” son yanıtıydı. Fakat ben zaten sırf annem üzülmesin diye uzun zamandır uğraşıyordum. Artık gerçekten yapamadığımı fark ettiğimde bana söylenen şey yine uğraşmam gerektiğiydi. Kişisel dini görüşüm var ve tanrının varlığına inanıyorum ama annem sanki dinimi red ediyormuşum gibi davranmaya başladı. Ki red etsem de o yine benim seçimim. Şu an üniversiteye gitmeyi bekliyorum. Ailemin beni yok sayacağını ve iletişimlerini kesiceklerini biliyorum, çünkü ben onların çocuklarında görmek isteyecekleri hiçbir şeye sahip değilim ve onlara göre baş kaldıranım. Çalışmam ve kendime bakmam lazım. Yeni bir dünyayı tek başıma öğrenmem lazım. Bunlar beni her ne kadar endişelendirse de her şeyin benim seçimlerime göre şekillendiği bir dünyada yaşamaya başlayacak olmak beni bir o kadar da heyecanlandırıyor. Vermek istediğiniz tavsiyeler var ise mailime cevap verebilirsiniz.
Comments (3)
selam
seninle ayni hayati yasiyormusuz gibi hissettirdi yazdiklarin, ben üniversite 1. sinifim ve 3 yildir acilmak istiyordum ama ailemden korktugum icin maddi ozgurlugum olmadigi icin buna hic cesaret edemedim, cunku babamin beni kararimdan vazgecirmek icin ilk firsatta maddi destegini uzerimden cekecegine emindim, simdi ise acildim bir hafta oldu annem ve babamin henuz haberi yok kardesim ve ablam da bana destek olmuyorlar boyle bir seye gerek yok onlari uzeceksin tarzinda konusup bana tavir aldilar onlar da beni anlamadi arkamda hic kimse yok su an, ilk firsatta anneme ve babama da soyleyecegim kendimi tum senaryolara hazirladim ise de baslayacagim, yillar oncesinde zorla kapandim zorla imam hatipe gonderildim hayatim boyunca hicbir seyi kendi kararim sonucunda yapamadim her sey annem ve babamin istedigi gibi oldu ama artik kendi hayatimi yasamaya baslayacagim bu biraz korkutucu olsa da ayni zamanda cok heyecan verici, bu bizim hayatimiz sevgili, es, anne, baba baskisi, toplum baskisi derken kadinlar hayatlarini yasayamadan ev islerini yapmasi gereken, soz dinlemesi gereken, her seye boyun egip susan bir robot gibi kullanilip gidiyorlar bu dunyadan, biz cok daha iyi bir hayati hak ediyoruz ben hicbir kadina boyle bir hayati layik gormuyorum umarim herkes diledigi gibi yasayabilir sen de dahil💗
Selamlar,
Öncelikle herkesin gerçekten zor sallantılı dikenli bir hayat var.
Daha güzel bir hayatı hak ettiğimizi benim söylememe gerek yok herkesin kendi tercihi kendinedir istediği şeye inanır istediği şeye inanmaz istediği şeyi takar istediği şeyi takmaz kişisel görüşlere hiçbir zaman ikinci bir kişi müdahale edemez ikinci bir şahıs bulunan müdahale ettiği zaman veya üzerinden maddi desteği çekecek diye seni tehdit ediyorsa gerçekten çalkalantılı bir hayatın içinde olduğunu bilmen gerekiyor bu çok üzücü bir durum zor bir durum ama her şey zaten senaryolu bir şekilde söyleyeceğin zaman herhangi bir sıkıntı olacağını da düşünmüyorum daha güzel hayatlarda daha güzel zamanlarda görüşmek üzere hoşça kal mutlu ol iyi davran kendine:)
İyi misin şuan ?