Merhaba. Eskiden buradaki yazıları okurdum ve bugün de düşünürken aklıma geldi, ilham olur mu veya cesaret verir mi bilmiyorum ama kendi hikayemi kısaca paylaşmak istedim. Ben ortaokulda babamın isteği üzerine imam hatibe gittim ve 5.sınıfta kapandım. İlk dönem kapalı gitsem de hiç istemiyordum, bunu türkçe öğretmenime söyledim ve ondan aldığım cesaretle gizlice açıldım. Sonra bunu anneme söyledim. Servisle gidiyordum ve eve babamla aynı anda geldiğimden eve gelirken başımı örtüyordum. Daha 11 yaşında bir kız için fazla stresli bir deneyimdi ama dahası da var. Babam bir gün beni açıkken gördü ve evde tartışma çıktı. Sonra ne olduğunu pek hatırlamıyorum, ben açık bir şekilde okula devam ettim. 6. sınıfta okulumu değiştirdiler ve 8 ay cemaat yurdunda yatılı kaldım. Yurt dışında hala açıktım. 8. ayın sonunda artık devam etmek istemediğimi söyledim -zaten öncesinde de defalarca kez söylemiştim ama bazı sebeplerden dolayı almamışlardı- beni yurttan almadılar ve ben de okul çıkışları eve gelerek yurda geri dönmeyi reddettim. Annem ve babam çalıştıkları için eve döndüklerinde beni götürmekle uğraşamıyorlardı.

Sonrasında kavgalar, şiddet, küskünlükler… Ailemle ve daha çok babamla günlerce hatta aylarca konuşmadım. Lise tercihimi arkadaşımla yapıp yakamı o imam hatip denen yerden kurtardım. Zamanla babamla aram düzeldi. Ailem beni kabullendi. Açık bir şekilde devam ettim hatta zaman zaman makyaj da yaparak. Sonra liseyi bitirdim. Mezuna kaldım ve o yıl bir yakınımı kaybettim. Psikolojim alt üst oldu, bir tanıdığımla konuşurken sanırım manipüle edildim ve vermemem gereken bir karar verdim. Buraya yazamadığım çok fazla şey var bu yüzden okurken mantıklı gelmeyebilir. Ben kapanmaya karar verdim. Bunu yaptığımda 18 yaşındaydım. Ailem çok mutlu oldu. Birkaç ay geçti sonra, pandemi dönemiydi. Pişman oldum. Ben bu değildim çünkü. Hayatımda hiçbir zaman inançlı bir insan olmadım, olamadım. Hissetmeye çalışsam da içimde yoktu hiç. Resmen kendimi zorlamıştım bir şeyler için.

Sonra her şey başa sardı. Kendi ellerimle söke söke aldığım ve kendi ellerimle geri verdiğim özgürlüğüm için tekrar savaşmam gerekiyordu. Defalarca kez ailemle konuştum, hissettiklerimi anlattım. İnanmadığımı da açılmak istediğimi de çok söyledim. Şunu söyleyebilirim ki, dile getirmekle çözülecek bir şey değil bu, çok iyi gördüm. Beni anlamadılar. Dua et, ibadet et, imtihan bu gibi sözlerle teselli etmeye çalıştılar. Kapalı olan arkadaşlarım bile yanımda olmadı. -açıldıktan sonra da aramız açıldı- Hiçbir zaman açılmama izin vermediler. Üniversite sınavı döneminde olduğumu yukarıda yazdım mı bilmiyorum, öyleydim. Tercih dönemi kötü bir yer de olsa şehir dışını yazdım. Ailem tercih ederken karşı çıkar gibi oldu başta ama sonradan bir şey demediler. Kendi yaşadığım şehre 11 saat uzaklıktaki şehri yazdım ki türkiyenin en büyük şehirlerinden birinde yaşıyorken köy gibi bir yere gittim 🙂 Gittiğim yerde açıldım ve tatil için vizelerden sonra eve döndüğümde bunu aileme söyledim. Başta üzüldüler ama sonra kabullendiler ve şu an açık bir şekilde devam ediyorum. Sık sık saçlarımı boyuyorum istediğim gibi makyaj yapıyorum. Şu anda da başka özgürlüklerimin peşindeyim. Kılık kıyafetimin ve eve giriş çıkış saatlerimin mesela.

Bana “Sen zaten 1-2 yıl kapalı kalmışsın, 10-15 yıl kapalı kaldıktan sonra açılmak o kadar kolay değil.” dediğinizi duyar gibiyim. Sizi çok iyi anlıyorum çünkü alıştıkça bir şeyleri değiştirmek çok daha zor oluyor. Yaş büyüdükçe de öyle. Bazen bakıyorum kendime, küçükken yaşadığım olaylardaki cesaretime, aynı şeyleri şu an yaşasam aynı tepkileri veremezdim belki de. Ben buradaki çoğu kişiyi çok iyi anlıyorum.
Kısaca yaşadıklarımı anlatmaya çalıştım ama çok üstünkörü oldu.
Destek almak isterseniz ya da konuşmak isterseniz yorum bırakabilirsiniz. -İlk defa yazı yazıyorum yorum bırakılıyordur ve cevap veriliyordur umarım-