Sanırım her şey regl olmamla başladı. 12 yaşlarında regl olduktan sonra ailem sürekli olarak giyim tarzımdan dolayı beni uyarmaya başladı. Normalde böyle bir şeyi daha önce yaşamamıştım çünkü çocukluğumda dindar bir şekilde giyinmiyordum (etek, şort vb.). Annem regl olduğumu akrabalara ya da arkadaşlarına söyledikten sonra herkes bana sürekli olarak ne zaman kapanacağımı ya da ne zaman giyimime dikkat edeceğimi sormaya başladı. Bunun yanında annem ve babam da sürekli olarak bana laf saymaya başlamıştı. En sonunda dayanamayıp 8. sınıfın başında zorla kapanmıştım fakat kapanmamla açılmak istemem bir olmuştu. 8. sınıfın sonunda artık kapanmak bana çok zor geliyordu, sürekli olarak nefret ettiğim bir şeyi 7/24 yapmak beni çok bunaltmaya başlamıştı.

En sonunda tüm cesaretimi toplayıp yaz tatilinde aileme açılmak istediğimi söyledim. Annemin tepkisi ilk başta güzeldi, tatilde açılabileceğimi ve nasıl hissettiğimi öğrenmem gerektiğini söyledi fakat babamın tepkisi hiç de beklediğim gibi değildi. Hatta babamın ilk başta bana vurmaya çalışacağını tahmin bile etmezdim. Babamın ailesi çok seküler bir aile fakat babam farklı olarak çok dindar olduğu için kendisi biraz fazla katı. Ben anneme açılmak istediğimi söyledikten 2 gün sonra o izin veren halinden eser yoktu resmen. Kendisi dindar psikologlarla ve arkadaşlarıyla konuşup ne yapması gerektiğini sormuş. Tabii onlar çocuğun halini anlamak yerine iyice zorla dediği için anneme olan umudumu da kaybetmiştim. Bu aileme açılma konusunu söylemem tüm yaz boyunca sürdü, sürekli olarak onlara kendimi ifade etmem gerekiyordu fakat bir zamandan sonra artık annem de bana psikolojik baskı yapmaya başladı. Eğer başörtüyü çıkartırsam bir daha ailem olduğunu hatırlamamam ya da bir annem olduğunu unutmam gerekiyormuş.

Her neyse, bu konu 9. sınıfa başlarken sürdü ve 2. dönem yurda geçmeye karar vermiştim çünkü gittiğim lise imam hatip kız lisesi olduğundan istediğim gibi başörtüyü çıkartıp gezebiliyordum ve evde ailem yüzünden daralmaya başlamıştım. 2. döneme başladıktan sonra artık ailemle konuşmamaya başlamıştım ama benim yaptığım biraz fazla gibiydi. Onlar bana seslendiğinde yüzlerine bakmaz olmuştum, sürekli onlara karşı umursamaz bir tavır almıştım. Tabii bu da ailemi artık sinirlendirmeye başlamıştı. İlk önce annem benimle konuşmaya başladı, sonra da babam sürekli bana onlara kendimi açabileceğimi veya bir sorunum olduysa onlara konuşarak anlatmamı söylemeye başlamışlardı. Bir ara kendimi gerçekten şizofren hissetmiştim. Ya Allah aşkına, bir insan nasıl 6 ay önce çocuğuna yaşattığı şeyi unutmuş gibi davranırdı? Evde o kadar kavga ediyordu ki aynı sitede yaşayan arkadaşlarıma bizi duydunuz mu diye sormaya başlamıştım.

Ailemin bu umursamaz tavrı beni sinirlendirince onlara karşı daha da umursamaz tavır almaya başlamıştım. Bana karşı yaptıkları en ufak hatada onlara bağırmaya başlamıştım. En sonunda baktım, bu böyle olmayacak dedim, ben bu açılma konusunu tekrar hatırlatayım. Annem bu sefer sonunda ikna olmuştu ve ben açılarak Kadıköy’e gitmiştik. Eve giderken tek dediği şey umarım tanıdık biri görmez, umarım tanıdık birileriyle karşılaşmayız. En sonunda annem konuyu babama bırakmıştı ve babamla olan konuşmam tam antrenman öncesine denk geldiği için önce babamla kavga edip ağladım, sonrasında da antrenmana yine başörtülü gitmem gerektiği için ağladım. Antrenmana gittiğimde artık gerçekten yorulmuştum ve çok dolmuştum, bıraktım kendimi. Birden sahanın ortasında ağlamaya başladım ve kendimi tutmaya başladıkça daha fazla ağlamaya başlamıştım. Artık ailemle bu konuyu bir daha konuşmama kararı aldım. İnsanların günlük hayatta öylesine yaptığı şeyler benim hayalim olur olmuştu, örneğin şort giymek, saçlarının rüzgarda uçuşması, vücudunun güneş alması…

Ailemle her kavga ettiğimde de saçlarımı kazımaya başlamıştım ve 3 sene boyunca saçlarımdan nefret ederek ya da kız olmakla lanetlendiğimi düşünerek büyüdüm. Bu 3 yıl boyunca gerçekten başörtüyü sevmeye çalıştım ve hep denedim fakat en sonunda bunu bana zorla yaptırıldığı gerçeği peşimi bırakmıyordu. Fakat en sonunda gizlice açılmaya başladım ve ilk açıldığımda özgürlüğüme kavuştuğum için dakikalarca ağladığımı hatırlıyorum. Sanki zaten açılmam gerekiyormuş gibi hissettim. Şu anda gizlice yaz için alışveriş yapıyorum ve dışarıda şort vb. giysiler giyiyorum fakat gerçekten bunun son bulmasını istiyorum. Sürekli olarak acaba annemin arkadaşlarından biri beni görüp anneme atacak mı diye kendimi yemekten bıktım, usandım. Umarım en sonunda bu işi güzel bir sonla bitirebilirim. Bu yere kadar okuduysanız gerçekten çok teşekkür ederim. Benim için yazması biraz zor ve hüzünlü bir yazı oldu. Umarım bunu her kim okuyorsa, dilediğin şeyde huzura kavuşursun.