Merhaba, söze nasıl başlıcam bilmiyorum. Daha önce de bu siteye bir mektup göndermiştim. Bu ikinci ve umarım buraya başardığıma dair mektuplar da gönderirim. Her neyse, hangi şeyden bahsetsem, hangisinden başlasam bilemiyorum, gerçekten. Zaten aptal, cahil kendilerini dindar sanan ailem yüzünden bu yıl namaz kılmayı bıraktım, bir sürü de oruç tuttum ve bundan nefret ediyorum. Dinden nefret etmeye başlıyorum, her ne kadar bilinçli biri olsam da, onların din dedikleri bana dayattıkları şeyler yüzünden gerçek dinden de nefret etmeye başladım. Şu an 17 yaşındayım, üniversite sınavına hazırlanıyorum ve bayramdan önce babam dediğim adam eğer ki ferace giymezsem okutmayacakmış, üniversiteye göndermeyecekmiş. Yine olay çıkardı. Ben de nefret ve kavga ederek ferace almaya gittim. Kendimi iğrenç, bok gibi hissediyorum.

Normalde kendimle barışık bir insan iken, bu aptallıklar yüzünden kendimden tiksinmeye başladım. Bütün herkes bayram için seve seve kıyafet alırken, ben almadım çünkü bana sadece iki seçenek sundular: uzun elbise ve etekler. Ben zaten uzun süre bunları giydim, ama artık bunlardan da bıktım. Kendi istediğim şeyleri giymek istiyorum artık, yeter! Nefret ediyorum ailem dediğim insan topluluğundan. Her türlü baskı ve şiddeti yapıyorlar, ‘iyiliğini düşünüyoruz’ bahanesiyle. Neredeyse her gün annemle kavga ediyoruz. Eskiden annemi umursardım, şu an o bile umurumda değil, çünkü hiçbir zaman beni babama veya başkasına karşı savunmadı, hep beni suçladı. Ben onları insan yerine koyup açılacağım meselesini konuştum. O günden beri her gün annemle tartışıyoruz, ama kendimi de suçlamak istemiyorum. Diyor ki, ‘Git babana söyle, beni ilgilendirmez. Kendini de, beni de rezil ediyorsun. Bugün yine kıyafet mevzusunu açıp, ‘Sen orospusun, onlar gibi giyinmek istiyorsun, dinden imandan çıkmak istiyorsun, bizim gibi değilsin, bizim gibi yaşamıyorsun,’ diye bir sürü şey saydırdı. Ve beni üniversiteye göndermemelerinden korkuyorum. Üniversiteye göndermeseler, zaten gelecek yılın ilk ayında 18 olacağım ve reşit olacağım; o zaman kaçarım diye düşünüyorum.

Ayrıca annemden de nefret etmeye başladım. Hep ezik, ne kendini ne bizi savunuyor babama karşı. Ve babama açılma mevzusunu bile söyleyebilir; o zaman ne olacak bilemiyorum. Şu an tek istediğim, sorunsuz üniversiteye gitmek. Bu kadar. Ve lütfen bu mektup sitede de yayınlansın; böylece bizim gibi insanlar için maddi destek sağlansın. Mesela, kaçarsam nereye gideceğimi bilmiyorum. Param yok, gidecek bir yerim yok. Tek başına yaşayan kadınlar en azından belli bir süre bize destek olabilirler. Lütfen bir şeyler yapın bizim için. Şu an bunları yaşayan bir sürü kız var ama gidecek yeri olmadığı için reşit olmayı bekliyoruz. Ve kimseye de güvenemiyoruz. En azından belli gruplar ve destekler oluşturulabilir.

Lütfen bu konuda düşünüp bir şeyler yaparsanız çok iyi olur. Sırf bu aptal zihniyetlerden dolayı yaşamadığım baskı ve şiddet kalmadı ve beraber kaçacağım, destek olacak bir arkadaşım da yok. Her neyse, çok uzattım ama gerçekten bizim gibi kızların yardıma ve desteğe ihtiyacı var.