Merhabalar,

Öncelikle gerçekten nereden başlayacağımı bilmiyorum. 21 yaşında, hâlâ istediğim hayatı yaşayamayıp özgürlüğüne kavuşamayan genç bir kadınım. 12-13 yaşlarında, çok spontane bir şekilde kendi isteğimle (?) kapandım. Fakat kapandığımın ertesi gününden beri pişman oldum. Kapandığımda 7. sınıftaydım, bir yıl sonra dayanamayıp bir gün anneme açılmak istediğimi söyledim. Tabii ki tahmin ettiğim tepkiyle karşılaştım: “Saçma sapan konuşma, biz seni zorlamadık, herkes seni böyle gördü…” Bunu ardından babama da söylemiş sanırım. Babam yüzüme karşı söylemedi ama arada konuyu açıp “Benim kızım öyle şeyler yapmaz zaten.” şeklinde konuşuyordu.

Şimdi o zamanları dönüp hatırlıyorum da babam her zaman “Kızım, biz seni zorlamıyoruz, ama kapansan çok güzel olmaz mıydı?” diyerek, o zamanlar anlayamadığım psikolojik baskı ve manipülasyonlarla beni kapatmış. İstediğim sonucu alamayınca, 8. sınıfta bir gün okulda açılıp bir gün boyunca o şekilde gezdim. 21 yıllık hayatımın en güzel, en özgür günüydü, hâlâ o hazin mutluluğu hissedebiliyorum. Tek istediğim saçlarımı özgürce savurup istediğim, içimden gelen şeyleri dış görünüşüme yansıtabilmek. Tabii sonrasında mecburi bir kabullenme süreci oldu. Gerçekten çabaladım örtüyü sevmek için, ama yok, olmadı, olmuyor.

Son 2 yıldır özellikle çok ciddi şekilde sıkılıyorum. Birisi gerçekten beni boğazlıyor gibi hissediyorum taktığım anda. Üniversiteyi kazanır, uzaklaşırım demiştim fakat babam, üniversite sınavından sonraki seçim yerleşme aşamasında maddi bahaneler öne sürerek bulunduğum şehirde okumama sebep oldu. Kazanmadan önce tabii ki “Kızım için her şeyi yaparım.” diyordu fakat iş icraata gelince sözünü tutmadı. Belki bunu okuyan kişiler bana kızabilir. “Aman, 21 yaşında hâlâ babana annene karşı duramıyor musun? Hâlâ onlara mı bel bağlamış durumdasın?” diye düşünenler olabilir. Haklılar da, bir şey diyemem. Ancak babam gerçekten tartışılabilecek birisi değil. Tartışma anında kendisine ve çevresine fiziksel zarar veriyor, en ufak şeyde ağza alınmayacak şeyler söylüyor. Şu an için maddi bir gelir kaynağım da olmadığı için bel bağlamış durumdayım. Okulumun bitip mesleğimi yapabilmeyi hedefliyorum. O zaman, ancak özgürlüğüme farklı bir şehirde çalışarak kavuşabilirim. Ancak o zaman bile babamın beni rahat bırakmayacağını biliyorum. Çünkü karşısında 21 yaşında genç bir yetişkin değil de 5 yaşında evinin yolunu bulamayan bir çocuk varmış gibi davranıyor. Bu zamana kadar hayatım hakkındaki tüm kararları tek başına aldı. İleride maddi gücümü edinip ilişkimi kesmek istiyorum. Umarım bu fırsatı elde edebilirim. Eğer o zamana kadar dayanabilirsem tabii.

Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. Sadece içimi dökmek istedim. Yalnız olmadığımı bu sayfa sayesinde biraz olsun hissediyorum. Umarım herkes bir gün dilediği şekilde yaşayabilir.