Merhabalar, ben 20 yaşında 8 yıldır kapalı bir kızım. Bundan 3 yıl önce aileme açılmak istediğimi söylemiş, kesin bir dille reddedilmiştim. Annem bir yerlerimi açmak istediğimi söylemiş, babam da “Benim himayem altında olduğun sürece böyle bir şey olamaz, benim kızlarımı herkes kapalı biliyor.” demişti. Evet konumuz din değil. Konumuz tesettür değil maalesef, bana “Kızım günah bu.” demediler. Öyle deselerdi bu kadar üzülmezdim belki. Hele annem, “Kızım ilerde kocan izin verirse açıl, yoksa baban seni okuldan alır.” dediğinde içimden geçenleri biliyor muydu acaba? Bu arada hala kapalıyım.
Bana taşıdığım eşarp ağır gelmiyor aslında. 8 yıl kaldırdım, ekonomik özgürlüğümü kazanıncaya kadar da taşıyabilirim. Bana ailemin dediği laflar ağır geliyor. O kadar çok seviyorum ki onları aslında ama bazen kendimden utanarak acaba diyorum olmasalardı daha özgür olabilir miydim? Bunu düşündükten sonra çok pişman oluyorum ama onlar hiç pişman oluyor mu merak ediyorum. Şu an benim vazgeçtiğimi düşünüyorlar, hatta öyle ki hiç böyle bir şey konuşmamışız gibi davranıyorlar. Ama ben onların istediği hayatı yaşamayacağım. Oruç bile tutmayan babam için bu eziyeti çekmeyeceğim. Ne zaman olur bilmiyorum ama olacak hissediyorum. Aslında onların beni üzdüğü kadar onları üzmeye cesaretim olsaydı çoktan özgürdüm. Buraya yazıyorum çünkü bir gün buraya gelip mutluluğumu sizinle paylaşıcam. Artık üzülmeye tahammülüm yok. Görüşürüz dostlarım, bu cesaret umarım hepinize geçer. :’)