Ben 24 yaşındayım. 18 yaşımda kapandım. Kendi istediğimle kapandım. Ailem muhafazakar ama bu konuda beni hiç zorlamadılar. O dönem bir sevgilim vardı. Ben de kapanmak istediğimi kendim belirttim. Sonrasında da onun beni cesaretlendirmesiyle kapandım. Hatta annem istemedi, çok erken dedi. Hayır dedim, ben kapanmak istiyorum. İlk zamanlar çok güzeldi, birkaç yıl memnundum. 3 yıl önce yavaş yavaş kapanmanın nefsime ağır geldiğini hissettim. 3 yıldır da aileme nasıl söyleyeceğim korkusuyla devam ediyorum bu şekilde yaşamaya. Anneme bu konuyu ilk düşünmeye başladığım zamanlarda konusunu açtım “Bu senin kendi kararındı açılamazsın.” dedi. Ben de çok kararlı değildim, toplum baskısından korktum, yaşım da küçüktü.
Şimdi 24 yaşındayım, hayatımda biri var. Bu düşüncelerimden haberi yok. Ne tepki verir bilmiyorum, açıkçası pek umrumda da değil. Bugün yine annemle konuştum böyle mutlu olmadığımı, insanlar ne der diye bu şekilde yaşamak istemediğimi söyledim. “Açılamazsın artık kapanmak senin kararındı.” dedi. Ben de “Şu an açılmak da benim kararım.” dedim. Ama “Günah” dedi. İstemeyerek buna devam etmek bana daha çok zarar verecek ve ben bunu bugün olmasa birkaç yıl içinde yine yapacağımı söyledim. Kaç yıl oldu artık yapamazsın tarzında konuştu. Kararlı olduğumu anladı ama yine de yanımda olmayacak. Ki annemle aramız çok iyidir, arkadaşım gibidir. Annem her şeyimi bilir. Babam anneme göre daha katı kuralları olan biridir. Kız kardeşim açık, ona da laf yapıyor açık giyindiği zaman. Yani benim bu halimden çok memnun. Ben konuyu babama açmaya çok korkuyorum. Babamı seviyorum, onun da beni çok sevdiğini biliyorum ama bu konuda benim arkamda durmayacak. Onunla nasıl konuşmam gerektiğini bilmiyorum. Nasıl konuşmam gerektiğiyle ilgili yardım istiyorum.