Merhaba, ben 16 yaşında lise 3. sınıf öğrencisiyim. Kendimi, duygularımı hiçbir zaman olduğu gibi açıklayamadım. Yaşadığım olumsuz şeyleri ve hisleri paylaşmak her zaman çok rahatsız edici geldi ama artık daha fazla içimde taşıyamıyorum. Bunun bana zarar verdiğini fark ettiğim için sizinle paylaşmak istedim. Ben liseye başlamadan birkaç hafta önce kapandım. Aslına bakarsanız ailem çok uzun zamandır üstü kapalı şekilde kapanmam gerektiğini hissettiriyordu. Bu da beni o kadar kötü bir psikolojiye soktu ki artık kapanmaya karar verdim. Müslümanım, bu yüzden pek de zorlanmayacağımı düşünüyordum ama her şey düşündüğümün de ötesinde öyle korkunç ilerliyor. Son iki senedir kendimden öylesine nefret ediyorum ki dışarıdayken nefes alamıyorum. Aynalardan kaçıyor, kendimi kapalı görmeye dayanamıyorum. Bazen durduk yere ağlama krizleri, panik ataklar geçiriyorum. Odağımı tamamiyle kaybettim. Akademik başarımı kaybettim. Bu hislerle nasıl yaşayacağımı düşünmekten kitapların başında kalem oynatamıyorum. Ve elimden hiçbir şey gelmiyor.

Çok güzel bir okul ortamım ve arkadaşlarım var. Belki çoğu lise öğrencisinin hayali olan bir arkadaş grubuna sahibim ama yaptığım hiçbir şeyden zevk ve keyif almıyorum. Hiçbir zaman özgür olamayacakmışım gibi inanabiliyor musunuz. Bunları düşünmek zorunda olmasaydım nasıl bir insan olurdum acaba, kendimi ne kadar geliştirmiş olurdum? Her şeyin önünde öylesine büyük bir engel ki. Kendimizi sevmek gerçekten çok önemli. Öz sevgi ve saygıya henüz sahip değilim ama bunun için çok çabalıyorum. Bende bir gün aynanın karşısında gülümseyeceğim. Rüzgar benim de saçlarıma değecek. O gün geldiğinde tekrardan başlayacağım hayatıma. Hiçbir şey için geç değil biliyorum. Tek isteğim mutlu olmak, umudumu yitirmedim. Lütfen siz de vazgeçmeyin her şeyin bir çaresi ve yolu var. Biz o yolu bulacağız. Hepinizi çok seviyorum, özgürlüğümüze kavuşmamız dileğiyle, hoşçakalın!