Buraya gelip yazacağımı hiç tahmin etmezdim; zaten hayatta hep beklemediğim yerlerden vuruyor beni. Benim hikayem de aynı, arkadaşlar; açılmak. Bunu benim söylemem ne kadar değişik değil mi, hayat? Ben isteyerek kapandım, kapalı olduğum her an için mutluydum. Kendimi aynada her gördüğümde, açık halimi hep beğeniyordum ama günah olduğunu bildiğimden bu düşünceleri her zaman aklımdan atıyordum. Zaten arkadaşlar, ben kendini henüz tanımamış, yaşı 19 olsa da 15 yaşındaki bir ruha sahibim. Düşünüyorum da ben isteyerek kapanırken bile, annemler beni sevecek diye kapanmışım. Anneme özenerek kapanmıştım, mutluydum da. Açıkçası, ablam zorla kapanmış biriydi. Türlü mücadeleler sonunda 2 sene önce açıldı ve ben bu süreçte anneme hep destek olmuştum. “Ben kapalıyım, beni seversin diye üzme kendini” diyordum.

Açılan arkadaşım da oldu, haz etmediğim durumlardı. Bu yüzden benden böyle bir istek duymaları, onlara göre inanılması zor, hayal ürünü, gerçek değil. “Sana kim akıl verdi? Orospu olmak istiyorsun. Böyle bir şey yaparsan seni evden atarım, reddederim, üniversiteye gidemezsin, evlendiririm seni.” Düşünüyorum da, böyle dertleri olmayan kızların ne gibi dertleri vardır? Keşke böyle bir derdim olmasaydı. Arkamda olabilecek, sığınabileceğim kimse yok; yapayalnız bir kızım ben. Ablam da açılmış, bu süreçleri yaşamış biriyken beni desteklemiyor, dalga bile geçiyor. İnanılması zor ama öyle; “Heves” diyor, “Sen gerçekten bunu istemiyorsun” diyor.

Siz neden hep benim hakkımda hükümler veriyorsunuz ailem? Neden bana bunu yapıyorsunuz? Kendimi açıklayamıyorum bile, bana önyargılılar, aşırı, çok çok fazla… Ablam diyor ki, “Evlenince yap bu isteğini.” Ya bu benim hayatım değil mi? Neden yaşıtlarım gibi olamıyorum? 24-25 yaşında açılmak istemiyorum ben. Bu düşüncelerdeyken nasıl her dışarı çıktığımda mutlu olabilirim? Kendime olan sevgim azalmaya başladı; sanki dinden çıkmayı istiyormuşum gibi hissettiriyorlar. Mahvoluyorum, ağlayamıyorum bile, sadece düşüncelerde boğuluyorum. Ben dinimi seviyorum. Yaşıtlarım gibi yaşayamadığım hayatımı yaşamak, mutlu olmak istiyorum. Ben kapalı olmaktan çok soğudum, beni anlayın, anlayın. Ben Allah’ımı, dinimi çok seviyorum ama bunu da yaşamak istiyorum. 6. sınıfın Ramazan ayında kapandım. Hayatımın hepsini kapalı olarak geçirdim. Ortaokul imam hatipti; 5’te okula kapalı gidiyordum, zaten herkes kapalı bilirdi beni. Lise de imam hatipti. Bana hiçbir zaman isteklerim sorulmadı, sadece nereye gittiysem oraya uyum sağlamaya çalıştım. Sadece bunu yaşamak istiyorum.

Çok uzun oldu, üzgünüm, kendimi döktüm çünkü konuşup anlatabileceğim, güvenebileceğim kimsem yok. Ölmezsem belki gelir yazarım aylar sonra. Umarım ölmem. Bu hikayeyi okuyan insan, umarım ben olmasam bile sen mutlu olursun.