Üniversiteye başlayacak bir genç kızın en büyük hayallerinden birinin açılmak olması çok garip hissettiriyor. Tabii, bunların yanında bu kararın gerçekleşmesi için yeterli imkânlara ve güce sahip olup olmadığım sorusu geliyor akla. Elbette bunları kaldırabilecek güce sahibim fakat kötü senaryolarla sınanacağımı düşünmeden edemiyorum. Örneğin, manevi bakımdan desteğe ihtiyacım olacak; tek başıma yüklenmek de sıkıntı değil fakat 19 yıllık hayatımda sürekli bir şeyleri idare edemez, sorumluluk alamaz gözüyle baktılar bana. Öz güvenimin paramparça bir halde olduğunu tahmin edebiliyorsunuzdur, en azından bu konuda öyle.
Kendime bir hedef koydum; bu sene içinde açılmak istiyorum ve eminim ki çok zorlanacağım fakat önceden bu eylemin neyle sonuçlanabileceğini iyice düşünmem gerekiyor. Ne gariptir ki birilerinin sizin en masum tercihlerinize bile çirkefçe yaklaşabileceği düşüncesi… Bu süreci kaldırabilmek için en çalışkan halimi ortaya koymam gerekebilir, ama artık kendim gibi olabilmeyi öyle çok istiyorum ki… Yani düşünün, senelerce kendinize çok yabancı kaldınız ve artık o adımı -korkutucu gelse de- atmak istiyorsunuz. Demek ki aşmamız gereken ciddi bir engel var ama denememenin pişmanlığı altında ezilmek istemiyorum. Açıkçası, en umutsuz durumlarda bile talihli bazı gelişmeler olabileceğini düşünüyorum.
Denememenin pişmanlığı altında ezilmek istemiyorum
“Denememenin pişmanlığı altında ezilmek istemiyorum” için 6 yanıt
Bende ayni durumdayim aslında açilma konusunda tam emin değilim ama açıkken daha mutlu olacağim gibi hissediyorum ve bu sene üniye başliyacağim , İnstagramin varmi varsa oradan dertleşebiliriz konuşuruz
Twitter hesabım dangershecreates bana buradan ulaşabilirsin
Ben de 19 yaşında, ailesinden gizli bir şekilde üniversiteye giderken açılan biriyim. Babam üniversitemin bir alanında görevli, dolayısıyla sürekli onunla okulda karşılaşma riski içindeyim ve bu stresle baş etmek o kadar zor ki. Tüm planlarım hazır aslında, yakalanırsam evden ayrılmayı düşünüyorum, maddiyat vs. her şeyi planladım. Ama hazır planlarım bile stresimi engelleyemiyor, derslere gitmek bir zulüm oldu benim için. Fazla mı korkağım, neden yapamıyorum bilmiyorum; belki ben de senin gibi sonuçları kestiremediğim için bu kadar çekiniyorum. Sen ne tür şeyler kastediyorsun bilmiyorum ama ben bu işin sonunda hayatım için endişe duyuyorum. Bir yerlerde aynı hisleri paylaştığım birileri olması, bunları okumak, neden bilmiyorum ama yalnız hissetmemi engelledi ve biraz da olsa umut oldu bana. Umarım tamamen özgür olduğumuz günlerimiz gelir🫠
Merhaba çözebildiz sorununuzu
Hayır, yakalanmayı bekliyorum. En iyi Kasım’a kadar beklemeyi planlıyorum çünkü Kasım’da bir bursum başlayacak, maddi açıdan daha iyi bi durumda olacağım. O zaman da açıkça karşılarına geçip söylemeyi düşünmüyorum dediğim gibi canımdan endişe ediyorum. Ama okulda açık yakalarsa evden ayrılacağım direkt.
merhaba instagram hesabın var mı? ben de 4 senedir savas veriyorum ama hala tam sonuca varamadim istersen konusabiliriz…