Merhaba, hikayeme nereden başlayacağımı bilmiyorum. Ben 12 yaşımda kendi isteğimle kapandım. Annem kapanmamam gerektiğini, daha çok küçük olduğumu söylese de kapandım. Kendi isteğim miydi, yoksa insanlardan takdir görmek için miydi? Bilmiyorum.

İlk zamanlar her şey güzeldi. Kendimi iyi hissediyordum başörtüsü ile, ama çok sürmedi. 1 yıl sonra kendime “Açılmak istiyorum.” diyemesem de hep dışarıdaki açık kızlara özeniyordum. Saçların savruluşu, cıvıl cıvıl kıyafetler… Aslında ben de onlar gibi olmak istiyordum. Onlar gibi giyinmek, saçlarımı savurmak istiyordum. Bunu kendime inandırmam yıllarımı aldı. Şu an 20 yaşındayım. Açılmak istediğimi daha bir yıl önce kavrayabilmiştim.

Aileme ilk söylediğimde sanki çok büyük bir yanlış yapıyormuşum gibi tepki aldım. Babamın “Ben bunu kendi aileme nasıl söylerim kızım?” diyerek ilk akrabaları düşünmesi oldu. Annem ise “Senin yaşıtındaki kızlar kapanırken sen açılıyorsun, insanlar ne der?” diyerek ağladı. Beni doğuracağına taş doğursaydı daha iyi olduğunu ve onun bu hayattaki sınavının ben olduğumu, evlenince açılmam gerektiğini söyledi. Bunları duyunca kendimi inanılmaz berbat hissettim, kendimi yok etmek istedim bu dünyadan… Ama şimdi şimdi anlıyorum yaptıkları psikolojik baskıyı.

Babam alkol kullanır ve onu uyardığımızda herkesin kendi günahı olduğunu söyler. Annem ise dışarıdaki insanların ne diyeceğini düşünür ama anneme ilk yanlışı o insanlar yapar. Madem herkesin kendi günahı ve herkesin yaptığı yanlışlar unutuluyor, ben de bir yanlış yapıyorum. Bunca zamana kadar tek düşündüğüm şey ailem oldu, onları üzmek asla istemedim ama kapanırken kimsenin fikrini önemsemediğim gibi, açılırken de önemsememeliyim değil mi?