Merhaba, nasıl başlayacağım hakkında bir fikrim yok, sadece içimi dökmek istedim. 4 senelik kendi içimde verdiğim savaşlar sonrası aileme tamamen açılmış, ne istediğimi dile getirmiş olmama rağmen asla desteklemediklerini söylediler. Söylemekle kalmayıp babamın gözümün önünde ağlamasıyla uzun bir süreç içime kapandım ama tabii ki fikirlerim ve hislerim hiç değişmedi.

Aradan yine uzun bi süre geçtikten sonra artık dayanamayacak hale gelmiştim. Evden çıkmıyordum, kendimi asla beğenemiyordum. Sürekli hastalanıyordum ve kendime iyi bakamıyordum. Bunlara rağmen, neden böyle olduğumu bildiklerine rağmen göz yumuyorlardı ve heves olduğuna, geçeceğine inanıyorlardı. Bir gün büyük bir cesaretle ikisinin de gözü önünde ”Ben yaşamayı unuttum, benim de hakkım değil mi?” dedim. Birçok kez dile getirdiğim şeyler oldu tabii, bu sadece bana sonradan dokunan bir cümle oldu, çıktım, başardım.

Uzun süre dışarı çıkmamış olmama rağmen kendimi özgüvenli ve iyi hissediyordum. Eve döndüğümde ise yüzlerine bile bakmamıştım ve kimsenin sesi çıkmıyordu. Hiç hissetmediğim bir yabancılık hissettim o an. Ertesi gün yine hazırlandım, çok keyifli ve mutluydum; ta ki ben dışarı çıkacakken annemin anahtarla kapıyı kilitleyip anahtarı saklamasına kadar. Bu kadarını ben de beklememiştim.

Başardım sanmıştım, birkaç gün böyle devam ederim, sonunda alışırlar diye düşünmüştüm. Ama annem evden çıkmamam için elinden geleni yapmıştı. Yapamadım, o günden sonra sadece bandana takarak yanlarında bulunabiliyordum. Yine de hiç kabul etmeyecekleri bir halimi de kabul ettiler ama benim istediğim bu değildi.

Sadece kendim gibi hissedebilmek ve beni de o şekilde sevmeye devam edebilsinler istiyordum, ama beni asla olduğum gibi kabul edemeyip sevemeyeceklerini biliyordum. Artık gösterdikleri sevgi de şüphe ettirmeye başlamıştı. Gerçek miydi? Yoksa sadece onların istediği gibi olabilmem için bir gösteriş miydi bu?

Gerçek sevgi bana göre koşulsuz olandı, ben onları nasıl biri olurlarsa olsunlar seveceğimi biliyordum. Neden takılmıştım buna bu kadar? Konu ben değil miydim? Benim düşüncelerim, hislerim, şu anki zamanım ve geleceğim önemli olmamalı mıydı benim için? Tek sorun beni olduğum gibi sevmemeleri miydi ya da sevemeyecek olmaları mıydı? Tek merak ettiğim bu muydu yoksa, sadece saçlarım gözükeceği için nasıl sevmekten vazgeçebilirlerdi?

Gerçekliğinden şüphe ettiğim bir sevgi olmasına rağmen neden bu kadar tutunuyorum… Ne kadar cesaret edersem edeyim hep aynı zamanda sıkışık kalmış gibiyim. Çaresiz hissetmediğim bir gün yok, çok güçsüz hissediyorum ama yine de hala umudumu kaybetmedim ve yaşamak istediğim hayatı yaşayana kadar da vazgeçmeyi düşünmüyorum.