Merhaba, nereden başlamak doğru olur bilmiyorum. Ortaokulu imam-hatip olarak okudum. Çevrem, arkadaşlarım hepsi kapalıydı; ayrıca çok dindar kişilerdi. Çevremden çok etkilenen biri olarak, ayrıca yaşımın verdiği, ne denir, “sorumsuzluk” ile bir anda kapanmaya karar verdim. 6. sınıfın yazında oldu tüm bunlar, zaten ailem de alttan alttan laf çarparak “Kapanmanı istiyoruz.” tarzı şeyler diyorlardı. Ben de hem ailemi mutlu ederim hem de arkadaşlarım arasında fazla dikkat çekmem diyerek kapandım. İçimde hiçbir pişmanlık duymadım.

Ortaokul bitti, lise başladı ve ben neyi sevip sevmediğimi anladım. Kısaca aklımda açılma fikri yoktu lakin bir arkadaşım ben açılıyorum deyince sanırım ben de yapmak istiyorum dedim. Çok dindar biri değilim aileme kıyasla ama yine de açılma mevzusunun ben ve ailem açısından sarsıntılı bir konu olduğunu biliyordum. Bu duyguyu bastırmaya çalıştım, “Bir hevestir, geçer.” tarzı. Bir sene boyunca dayandım ama artık yapamıyorum. 4 aydır düşünüyorum bu mevzuyu.

Yaz tatilinde denize girmedim, dışarı çıkmadım. Anneme söylediğimde “Sorumluluğu üstüne alamıyorsun.” tarzı bir şey söyledi, babamla konuştuğumda ise “Allah’ın hayır dediği şeye biz evet diyemeyiz.” dediler. Onlarla konuşurken daralma geldi, ter bastı birden. Dediğim hiçbir şeyi anlamıyorlar, üstüne “Sen ne anlarsın başörtüden? İlk önce düzgün kapan.” tarzı şeyler diyorlar.

Onlara açıkladım, “Ben sizin için şurada 3 sene daha kapalı dururum ama sonrasında üniversiteye gidince açılacağım. Bu yaptığım Allah için olmaz, sizin için olur. Ben bunun sevabını alamam zaten.” dedim. Beni hiçbir şekilde dinlemiyorlar. Ben daha fazla bu yükün altında ezilmek istemiyorum. Kadına bu denli zorluk yükleyen Tanrı neden erkeklere aynı muameleyi uygulamıyor? Çok sıkıldım, keşke erkek olsaydım diyorum bazen. Özgür olmayı hiç bu kadar istememiştim.