Merhaba, nereden başlamak doğru olur bilmiyorum. Ortaokulu imam-hatip olarak okudum. Çevrem, arkadaşlarım hepsi kapalıydı; ayrıca çok dindar kişilerdi. Çevremden çok etkilenen biri olarak, ayrıca yaşımın verdiği, ne denir, “sorumsuzluk” ile bir anda kapanmaya karar verdim. 6. sınıfın yazında oldu tüm bunlar, zaten ailem de alttan alttan laf çarparak “Kapanmanı istiyoruz.” tarzı şeyler diyorlardı. Ben de hem ailemi mutlu ederim hem de arkadaşlarım arasında fazla dikkat çekmem diyerek kapandım. İçimde hiçbir pişmanlık duymadım.
Ortaokul bitti, lise başladı ve ben neyi sevip sevmediğimi anladım. Kısaca aklımda açılma fikri yoktu lakin bir arkadaşım ben açılıyorum deyince sanırım ben de yapmak istiyorum dedim. Çok dindar biri değilim aileme kıyasla ama yine de açılma mevzusunun ben ve ailem açısından sarsıntılı bir konu olduğunu biliyordum. Bu duyguyu bastırmaya çalıştım, “Bir hevestir, geçer.” tarzı. Bir sene boyunca dayandım ama artık yapamıyorum. 4 aydır düşünüyorum bu mevzuyu.
Yaz tatilinde denize girmedim, dışarı çıkmadım. Anneme söylediğimde “Sorumluluğu üstüne alamıyorsun.” tarzı bir şey söyledi, babamla konuştuğumda ise “Allah’ın hayır dediği şeye biz evet diyemeyiz.” dediler. Onlarla konuşurken daralma geldi, ter bastı birden. Dediğim hiçbir şeyi anlamıyorlar, üstüne “Sen ne anlarsın başörtüden? İlk önce düzgün kapan.” tarzı şeyler diyorlar.
Onlara açıkladım, “Ben sizin için şurada 3 sene daha kapalı dururum ama sonrasında üniversiteye gidince açılacağım. Bu yaptığım Allah için olmaz, sizin için olur. Ben bunun sevabını alamam zaten.” dedim. Beni hiçbir şekilde dinlemiyorlar. Ben daha fazla bu yükün altında ezilmek istemiyorum. Kadına bu denli zorluk yükleyen Tanrı neden erkeklere aynı muameleyi uygulamıyor? Çok sıkıldım, keşke erkek olsaydım diyorum bazen. Özgür olmayı hiç bu kadar istememiştim.
“Özgür olmayı hiç bu kadar istememiştim” için 2 yanıt
Merhaba.Öncelikle nasılsın?Umarım iyisindir.Tabii bu şartlar altında eminim çok zorlanıyorsundur.Yürüdüğümüz yollar çiçeklerle değil dikenlerle bezeli maalesef.Onlar adına ben özür dilerim senden.Çok fazla şey yaşamışsın.Çok fazla baskı,yük,psikolojik şiddet..İnsanın fikri değişebilir halbuki.A partisini tutarsın mesela,sonra B partisine geçersin.Ya da ne bileyim brokoli sevmiyorsundur birden sevmeye başlarsın.Hayatta hiçbir şey değişmez değildir ki?Ve değişen tercihlerimiz aslında sadece bizi ilgilendiriyor.Bu tarz sert müdahaleler de aileler fark etmese de gençleri dinden çok daha fazla uzaklaştırıyor.Senin de dediğin gibi yazın 40 derece sıcakta erkekler başlarını kapatıp uzun kollu kıyafetler giyinmeyi kabul etmediğine göre biz neden kabul edelim?Sorgulama şeklini sevdim.Umarım bu araştırıcı yönünü hiç kaybetmez,her şeyi zamanla daha çok okursun.İstediğin dine inan istersen de inanma,saçını açmak ya da kapatmak senin vereceğin bir karar.Bunu ailen anlamıyor biliyorum.Üzerinde çok fazla yük ve baskı var.Sana tavsiyem hicbir seyi icine atma.Agla,bagir cagir ama icinde kalmasin.Yoksa ileride sana farkli turde hastaliklar olarak geri doner icine attiklarin.Umarim hayatin az da olsa istedigin yonde ilerlemeye baslar ve biraz olsun nefes alirsin.Sana bol basari dolu bir hayat diliyorum.Unutma statu ve basari bizim gibi insanlar icin her seydir.
Konusmak istersen mail adresim:[email protected]
neden benim mektubum yayınlanmadı?