Merhaba! Benim hikayem daha hiç başlamadı ama baştan sona anlatmak istiyorum. Benim ailem çok fazla dindar insanlar değiller. Annem namazını kılar, orucunu tutar ama iki ablam ve benim kapalılığıma karışmadılar. Benden 5 yaş büyük ablam 9 sene önce kapandı, ardından 2 yaş büyük ablam da kapandı. Evde tek açık bendim ve ailem bu konu hakkında hiçbir şekilde zorlamadılar. En büyük ablam kapanma kararı aldığında annem, “Üniversiteye geçince kapanırsın, evlenince kapanırsın.” tarzı cümleler kurdu.
Gelelim bana. Liseye geçmeme bir gün kala kapandım. Ailem beni zorlamadı, karşı çıkmadılar, kendi isteğimle kapandım. Şu an 20 yaşındayım ve bunun bana dayatıldığını düşünüyorum. Çevremdeki herkes benim yaşımda kapandı ve ben bunun doğru olduğunu düşünüyordum. Lisede kapalı olmak beni asla sıkmadı. Hiç bu konuyu düşündüğümü hatırlamıyorum.
Kendi tercihimle kız meslek lisesinde okudum ve orda tarzımı çok beğendikleri için asla açılma düşüncem yoktu. Liseden mezun olduktan sonra sevgilim oldu, hâlâ beraberiz. Artık açılmayı düşünüyorum çünkü sevgilimle yaptığım aktiviteler çok kısıtlı. Bizim için en normal aktivite kahve içmek, bu kadar. Ya da sahil kenarına iki sandalye atıp saatlerce oturmak. Sevgilimle katıldığımız düğünlerde arkadaşları ve sevgilileriyle oturuyoruz aynı masada ve masada tek kapalı benim. Onlar elbiselerini giyip saçlarını yapıp güzelce otururken ben yanlarında kendimi çok garip hissediyorum. Sanki o masaya ait değilim, orada olmamam gerekiyormuş gibi düşünüyorum. Bunun için sevgilimin arkadaşlarıyla plan yaptığımızda ya gitmemeyi düşünüyorum ya da gittiğimde aşırı mutsuz oluyorum.
Bugünü anlatayım size. Bugün sevgilimin doğum günüydü ve bir planımız yoktu, sadece oturacaktık. Sevgilimin arkadaşı aradı beni. Bir planınız var mı diye sordu, yok dedim. “3 çift olarak önce sahile, ardından mangala, ardından kahve içelim, uygun mu sana?” dedi. Kabul ettim, ne de olsa sevgilimin doğum günü, onun için planlanmıştı. Ben sahile oturmaya gideceğiz diye düşünmüştüm ama bildiğin yüzmeye gittik. Yüzmeye derken, ben yüzmedim tabii. Diyorum ya oraya ait değilim. Onlar yüzerken masada çantaları ve telefonları kollamakla meşguldüm. Çevremdeki insanlar bikinileriyle etrafımda güneşlenirken ben gömleğimle ve şalımla oturuyordum. Adaletsizlik olduğunu düşünüyorum.
En son 13 yaşında denize girdim. Tam 7 sene önce. O kadar özledim ki tenimi ısıtan güneşi, tuzlu suyun vücudumu kurutmasını, bikini izini… Denize girmeyi çok seviyorum, suyu seviyorum, özgür olmayı seviyorum ama birisi denize gidelim dediğinde “Ben suyu sevmem ki, ayrıca çok sıcak, deniz daha çok sıcaklatıyor.” gibi bin bir çeşit bahane uyduruyorum.
Son 1 senedir çok fazla açılmak istiyorum ama babama bunu söyleyemiyorum. Anneme bir kere söyledim, “Bir hafta dene, karar ver.” dedi ama bunu kendi şehrimde yapamazdım, küçük bir şehirde oturuyorum ve herkes tanıdık. Anneme biraz zaman sonra bunu tekrar söylediğimde kabul etmedi. Günah olduğunu söyleyip birden sesini yükseltmeye başladı. Annem arkamda durmazsa babama asla bunu söyleyemem.
Bilirsiniz, babaların sağı solu belli olmaz. Babalar ahlak bekçisidir. Benim babam dindar bir insan değildir, bayram namazlarını bile kılmaz. Babamın yanında dua okuyalım, “Okuma benim yanımda saçma sapan şeyler.” der. Ama konu bizim açılmamıza gelince ahlak bekçisi kesilir başımıza. Bu konuyu babama açmaktan çok korkuyorum ya da kendim açılmaya cesaret edemiyorum. Sevgilimle bu konuyu paylaştım ve yazlık bir yere gidip 1 hafta açılıp karar verebileceğimi teklif etti. Kabul ettim ama param olmadığı için gidemedim. Eğer bir gün açılırsam buraya tekrar yazarım. Hepinizi çok seviyorum; tüm iyi dileklerim sizin için.