Merhaba, ben ortaokulda okul dışında zaten açık değildim. Lisedeyken de kendi isteğimle kapandım. Sonra lise sonda açılmak istedim, öyle psikolojik baskı yaptı ki annem, açılamadım.

Üniversitede 4 yıllık kazanamadığım için babam şehir dışına göndermedi. Bir umut, baş açık zorunluydu o zaman dedim, ama sonra başörtü üniversitelerde serbest bırakılınca benim hayallerim yıkıldı. Yine kapalı devam ettim, sonra sınava çalıştım ama iyi bölüm kazanamadım. Ailemin maddi durumu kötü olduğu için gidemedim. KPSS’den de kaç alırsam alayım atanamadım.

İyi kötü her işe girdim mecburen, 25 yaşıma geldiğimde bunu kabullendim mecburen. Sonra 30 yaşıma girdiğimde bana cesaret geldi, gizlice açılıp dışarıda açık gezmeye başladım.

İlkin çok güzel bir duyguydu, bunu sadece arkadaşım biliyor. O benden daha cesaretli, üniversiteyi şehir dışında okuduğu için açık geldi. Ailesine karşı çıktı; geri adım atmadı. Keşke ben de şehir dışına çıksaydım, o zaman daha kolay olurdu her şey. Reddetseler de gelmem derdim.

Şimdi ailemle yaşıyorum, yani onlara muhtacım ama dışarıda açık gezerken biri görecek diye güneş gözlüğü takmaktan bıktım. Bu psikolojik olarak aşırı derecede yıpratıcı. Yani anlayacağınız açılmam başka eve çıkmamla mümkün. Araba almak için baya para biriktirdim, en azından başka ilçede iş bulurum, orada daha rahat ederim diye. Çünkü yaşadığım şehir küçük şehir ve bizimkiler neredeyse çoğu kişiyi tanıyor. Biri görse beni açık, direkt bizimkilere söyler.

Keşke İstanbul gibi metropolde yaşasaydım, o zaman o kalabalıkta belki başka semtte iş bulduğum için açık olarak yakalanmam imkansız olurdu. Şu anki işi servisli olduğu için mecbur kapalı gidiyorum bir de. Orada da akrabalar var, herkes istediği gibi olabiliyor ama sanki benim işim imkansız gibi zor. Ne önerirsiniz bana?

“Ailene söyle.” falan diyeceksiniz, o kadar kolay değil, baskıcılar. Hatta tüm sülale öyle. Ama başka bir evde yaşasam, onların evine muhtaç olmasam, ben de restimi çekerdim. Arkadaşım da öyle yapmıştı, “Eve gelemezsin.” dediklerinde “Giderim.” demişti çünkü gidecek bir yurdu vardı. Böyle biri görecek diye korka korka yaşamaktansa tekrar kazanacağım sanırım çünkü o kadar çaresizim ki. Yaşımı yazarken ayrı utandım, bu yaşa kadar başaramamamın üzüntüsü var üstümde.