Öncelikle herkese iyi günler diliyorum. Kendi hikayemi şöyle anlatmak istiyorum. Muhafazakar bir aileye sahibim; biz üç kız kardeşiz. En büyük ablam açık ve hiç bir zaman kapanmayı düşünmedi. Ortanca ablam 8 yıldır kapalı. Ailem eskiden bu kadar önemsememiş bu durumları; büyük ablamı imam-hatip’e göndermemişler ama beni ve ortanca ablamı hem lisede hem ortaokulda imam-hatip’e gönderdiler. Bundan bir hoşnutsuzluk duymadım açıkçası, çünkü gittiğim okullar hep kaliteli eğitim veriyorlardı ve aşırı sıkı değillerdi.

Ben 8 yıl boyunca, yani imam-hatip’e gittiğim dönemlerde kapanmadım. Ailem aşırı zorlamadı, eğer hiç kapanmasaydım muhtemelen karışmazlardı da… Çünkü büyük ablama böyle yaptılar. 6 Şubat’ta depremi yaşayan bir insandım ve bu beni çok etkiledi. O zamanlar 12. sınıf bitiyordu ve ben kapanmak istediğimi düşünüyordum çünkü Allah’ın gazabından korkmuştum bir kere. YKS’ye falan girmiştim; hedefim diş hekimliği okumaktı ama ne yazık ki mümkün olmadı. Ama çok kötü de bir sıralama yapmamıştım. Bu yüzden bir sene daha denemeye karar verdim.

Tam geçen yaz mezuna kalırken kapanmak istedim. Ailem çok sevindi, çok mutlu oldular. Hemen alışverişe falan çıktık. Sonra bir süre geçti, ben mezundum ve ders çalışıyordum. Bir dershaneye gidiyordum ve fark ettim ki ben tesettürle mutlu değildim. Kapandıktan hemen birkaç ay sonra bunu fark ettim; ben böyle kalamazdım.

Öncelikle aileme söylemek yerine sene sonunu beklemeyi, farklı bir şehre gidip ailemden habersiz bir şekilde açılayım dedim -keşke de öyle olsaymış- ama sonra aileme böyle bir yalan söylemek istemediğimi fark ettim ve bir şekilde kendimi bu yaza kadar tuttum. Bu sırada bunu ablamlarla paylaştım; onlar kendi kararım olduğunu söylediler. Bu beni çok cesaretlendirdi. (Ailemin nasıl bir aile olduğunu unutacak kadar.) Çünkü kuzenlerim falan vardı baba tarafından, onlar gayet rahat biçimde açılmışlardı daha ben kapanmadan bile, ama ailenin en tutucu insanı babammış, bunu bugün fark ettim.

Geçenlerde YKS sonuçları açıklandı ama ben yine yapamadım. Babam hemen yine bana destek oldu çünkü geçen sene de aynı şeyi yapmıştı, her zaman arkamda durmuştu. Beni sonuna kadar desteklemişti. Babam hep böyle bir insandı, beni çok severdi, çok değer verirdi, “özel kızım” diye severdi beni.

Normalde mezun durumunda olduğum için bir psikologdan yardım alıyordum ve geçenlerde ailem evde yokken evden açık çıktım dışarı ve öyle gittim psikoloğa. Gerçekten bu beni çok mutlu etmişti. Yarın yine psikolog randevum olduğu için bugün önce anneme uzun zamandır açılmak istediğimi anlattım.

Annem çok abartılı bir şekilde beni suçladı, eğer bunu yaparsam daha sonraları çok daha açık gezeceğimi, farklı bir şehre gidersem orada kötü şeyler yapacağımı, dinden çıkacağımı falan söyledi. Annem bunu hiç iyi karşılamadı anlayacağınız, ama babama yine de söylemek istedim ve deminki konuşmada geçenleri anlatıyorum: “Eğer açılırsan beni unut, sen lanetlenmiş olursun. Senin kafanda kötü düşünceler var.”

Öyle büyük bir tepkiyle karşılaştım ki “Sözlerimi geri alıyorum baba, lütfen unut dediklerimi.” dedim. Ama buna rağmen “Buna cüret etmen bile çok kötü.” dedi. Bir şekilde yanından ayrıldım ama tam kararını öğrenemedim, ne annem ne babam bana açılamazsın dedi, ama açılabilirsin de demediler. Bu yüzden yarın ne yapacağım, bilmiyorum.

Açılırsam babam beni evden kovmaz ama benden nefret eder hayatı boyunca. Ama ben babamı çok seviyorum, babamsız, onun desteğinden yoksun bir hayat düşünemiyorum. Zaten 2. mezuna kalmak bir o kadar zorken bir de babamın desteği olmazsa büsbütün çökerim. Ne yapacağımı bilmiyorum kesinlikle. “Acaba bir öğretmenlik yazıp gitsem mi?” diye düşünüyorum. Puanım yetiyor ancak benim hedefim değil. Büyük ihtimalle ailem bu kararımdan sonra dışarı gitmeme de izin vermez. Ne yapacağımı bilmiyorum…