Herkese selam, bu sayfayı lise ikinci sınıfta fark ettim. Şu an 20 yaşına gireceğim. Çok kere buraya gelip yazıp yazıp geri siliyordum çünkü bu zamana kadar inancım tamdı, açılacağımdan çok emindim. Çevremde çok arkadaşım oldu açılan, hepsine destek olmaya çalıştım. Bunun yanı sıra sosyal medyada gördüğüm bu yollardan geçen birçok hemcinsimle konuştum, onlar anlattıkça, etrafımda başarmış kızları görünce hep mutlu olurdum. Kendim de yapabileceğime çok inanırdım.

Kendi hikayemi anlatmam gerekirse, ortaokul ve liseyi imam-hatip’te okudum, aslında zorla değil; kendim isteyerek gittim. Kendim isteyerek kapandım. 7. sınıfta saçlarımı kestirdiğim için, tabii ailemde hiç kimse karşı çıkmadı. Er ya da geç illaki kapanmam gerekirdi. Ailemde, sülalemde açık kimse yok.

Pantolon giyen kişi sayısı bile bir elin parmağını geçmez. Böyle bir aile dinamiğinde açılmayı istediğim için bazen kendimi suçluyorum. Aileme açılmak istediğimi ilk söylediğimde beni ciddiye almadılar bile, “Sen delirmişsin.” diyip geçtiler. Daha sonrasında ciddiyetimi anlayınca “Bizim evimizde yapamazsın, ancak evlenirsen yaparsın.” diye cevapları oldu.

Çok uzunca bir süre ben de bu konuyu rafa kaldırdım ama tabii ki hep çok istedim açılmayı, ara sıra lafını yapardım, “Açılacağım.” diye konuşurdum, onlar duymazdan gelirdi. En son bugün az önce çok uzunca bir zaman sonra annem ve babamla otururken pat diye söyledim, “Ben açılacağım.” dedim.

Tepkileri benim için çok önemliydi ama beklediğimden daha kötü oldu, babam direkt konuyu kapattı. Benim imanımın eksik olduğunu söyledi. Annemse her zamanki lafını, “Bizim ailemizde açık kimse yok.” diyip durdu. Şu an ağlayarak yazıyorum bu mektubu. Nasıl yapacağım, nereden başlayacağım? Cesaretimi nasıl toplayacağım? Hiçbir fikrim yok. Birkaç ay sonra yaz geliyor ve ben o yaz sıcağında saçlarımı kapatmayı hiç istemiyorum, umarım başarabilirim…