Merhaba. ben 20 yaşında 9 senedir bu kabusu yaşayan kızlardan biriyim. Her şey ben 6. sınıftayken başladı. Aniden kendi isteğimle kapandım. Hiç düşünmeden. Aynı gün o bez parçasını taktığım gibi pişman oldum. Ama utancımdan aileme söyleyemedim. Keşke söyleseydim, diye kendi kendime yumruklarımı kafama geçirdiğim günler oluyor sürekli.
O kapanmadan beri hayatım tam anlamıyla kaydı. İstediğim kıyafetleri giyemiyorum. Diz üstü giymem yasak. Bonem önde olacak, tek bir saç telim gözükmeyecek tabii ki. Camdan dışarı bakmam da yasak. Erkeklerin olduğu ortamda olmam yasak, erkek arkadaşım ve sevgilimin olması kesinlikle yasak.
9.sınıfta açılmak istediğimi söyledim. O zaman şeytanın işi aklını karıştırmıştır diye izin vermediler. Kabusum oradan da devam etti. Benimle aynı durumda olan arkadaşım beni destekleyerek “Dışarıda ailenden gizli açılabilirsin.” dedi. Ben de mantıklı bularak açılmaya başladım. Evden kapalı çıkıp cami metro lavabosunda, apartman bahçelerinde saçımı açıp buluşturuyorum havayla. İlk defa bunu yaptığımda o kadar mutlu olmuştum ki.
O gün olan heyecanımı, ellerim titreyerek sürdüğüm ojeye kadar her ayrıntısını hatırlıyorum. O günden sonra sürekli gizli açılma serüvenim başladı. Çoğu arkadaşım ve öğretmenim biliyordu durumumu. Utanıyordum ve hala utanmaya devam ediyorum. İnsanların beni böyle hatırlaması bazen çok üzüyor beni. Birçok isteğim başörtüsü yüzünden olmadı.
Basketbol ile ilgilenmek istedim, “Başındakiyle oranı buranı mı göstereceksin?” dediler. Keman çalmak istedim, “Başındakinden utan, dinsiz mi olacaksın?” dediler. Mezuniyette takım giymek istedim, “Bu f*hişe kıyafetini mi giyeceksin?” dediler. 12. sınıf mezuniyetimde istediğimi giyemedim. Ortaokulda zorla giydirdikleri kıyafeti tekrar zorla giydim kıyafet almayınca. İki tane mezuniyet olacaktı. Diğer mezuniyet kızlara özel olacaktı.
Orada arkadaşlarım bana para toplayıp gizlice istediğim kıyafeti almayı düşündüler ve ben orada o kadar mahcup oldum ki… Kabul edemedim ve o mutlu günde herkes oradayken sadece ben yoktum. 12. sınıf bitti. Üniversiteyi maalesef mecburen aynı şehirde okumak zorunda kaldım. Üniversiteye başlamadan önce açılmak istediğimi söyledim tekrardan. Kıyamet koptu evde. Annem “İnşallah erkeklerin f*hişesi olursun.” diye bana beddua etti. O kadar kırdı ki beni bu laf. 2-3 sene geçti üzerinden, ama hala annemin bana o nefret bakışları ile dediği bu lafı ses tonuna kadar asla unutmam.
Başörtüsü yüzünden f*hişe damgası yemekten o kadar yoruldum ki… “Eve kilitleriz ve okula göndermeyiz.” diye tehdit edince mecbur boyun eğmek zorunda kaldım. Okulda da açılamıyorum çünkü kampüsüm akrabaların olduğu yerde maalesef. Ama gizlice açılmalarıma hala devam ediyorum. Çevredeki kızların giydiklerini görünce hem onların adına mutlu oluyorum hem de kıskanıyorum. Çok fazla kıskanıyorum.
BİLİYORUM İĞRENÇ BİR DUYGU AMA GÜZEL GİYİNENLERİ GÖRDÜKÇE ÇOK KISKANIYORUM VE BU DUYGU BENİ ÖLDÜRÜYOR. Şimdi erkek arkadaşım var. 7. ayımızdayız. Onunla olmaktan çok mutluyum ama bu mutluluğun ailem tarafından bozulmasından korkuyorum. Onun yanında açığım. Zorla kapatıldığımı biliyor ama o halimi hiç görmedi. “Ölümü görürsün o halimi göremezsin.” diye yemin bile ettim.
Ailem hem sevgilimin olmasını, hem de onun yanında açık olduğumu bilseler beni öldürürler. Bazen diyorum, keşke arkadaşlarımın çevresinde böyle biri olmasa, ya da sevgilimin benim gibi 2-3 eskimiş kıyafeti olan, ailesi iğrenç, hayata küsmüş bir sevgilisi olması yerine, keşke bıcır bıcır giyinen, hayat dolu, ailesi mükemmel biri ile olsa diye. Beni bu durum o kadar yoruyor ki. Ailemle aramdaki tek şey o bez parçası. Onu kaldırdığım gibi beni sokağa atacaklarından adım gibi eminim.
Temennim umarım en azından mezun olana kadar bu özgürlüğümü kazanabilmek… Ben de diğer kızlar gibi özgür giyinmek istiyorum. İnşallah ben ve benim gibi kız kardeşlerim özgürlüklerine bir an önce hayırlısıyla kavuşurlar. Sevgilerimle.