Bu sayfayı yeni keşfettim ve araştırmaya başladım, farkettim ki benimle aynı durumda olan birçok kişi var. Ben de biraz olsun rahatlamak için buraya içimi dökeceğim. Ben 11 .sınıf bir kız çocuğuyum, ailem tahmin edersiniz ki çok muhafazakar. Annem muhafazakar, babam annemden daha da muhafazakar. Küçüklükten bu yana beyinlerimize hep yerleştirmek istedikleri; açık giyinemezsiniz, erkek arkadaşınız olamaz, şunu yapamazsınız, yaparsanız İslam’da büyük günahı var gibi bize montelemeye çalıştıkları sayamayacağım çok şey var. Çoğul konuşuyorum, çünkü 3 kız kardeşiz ve hepimize ayrı ayrı baskı yapıyorlar.

Küçükken benim açımdan çok baskı yoktu. Fakat büyümeye başladıkça bu arttı. Evde sadece baskıdan bahsetmek istemiyorum. Bizim evimiz tartışmadan kavgadan asla eksik olmayan bir yer, dışardan her ne kadar normal bir aile gibi gözüksek de içi öyle değil maalesef. Babamdan yıllardır kendi içimde nefret ederek büyüdüm. Bunu dışa yansıtmamaya çalışıyorum. Yansıtırsam da anneme diyorum ve annemin dediği şey “Baban size ne yapıyorsa, hak ediyorsunuz.” oluyor. Ondan dolayı yansıtmakla yansıtmamak da pek farklı değil. Babam küçüklükten beri evin içinde bağıran, küfür eden, şiddet uygulayan (hem psikolojik hem de fiziksel) birisidir. İstemediği bir şey olursa, direkt şiddete başvurur veya bir daha olursa dövüceğini söyleyerek bizleri korkutmaya çalışır. Ha sadece korkutmakla kalmadı tabiki de hepimiz (annem de dahil olmak üzere) babam tarafından şiddete uğramış bireyleriz. Annem de babamın ne kadar sorunlu olduğunu bilse de bizi istemediği bir şey olduğunda, hemen babama demekle tehdit eder. Bu kısıtlamalar tehditler bende çok büyük psikolojik sorunlara yer açıyor ama farkında değiller. Mesela çok iyi hatırlarım, 8.sınıfta kurstan dönerken arkadaşımın babası bizi alırdı o götürürdü eve … bir gün yine bizi aldı ve arabadayken arkadaşımla babasının ilişkilerini gördüğümde eve giderken hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. “Benim neden böyle bir ailem yok, neyim eksik?” diye kendimi aylarca yiyip bitirmiştim.

Şu an ise bu baskılar hala devam ediyor , fakat bir söz vardır: “Bir çocuğu en çok neyden kısıtlarsanız özgür olduğunu hissettiğinde en çok onu yapma eğilimindedir.” diye kendimde de en çok onu görüyorum. Mesela bir askılı giymek istiyorum fakat malum ailem izin vermez. Tabiki de dışarda o kıyafeti değiştiririm. Eve girerken de tekrar kapalı kıyafetimi giyerim ve bu böyle devam eder.

Bugün de kendimde farkettim ki ben ailem yüzünden İslam’dan uzaklaşmaya başlamışım. Babamın baskıları “Kuran’da bu böyle geçiyor, bunu yapmazsan yanarsın, kadınlar öyle giyinmemeli. ” baskıları yüzünden kuran okumak istemiyorum. Namaz kılmak istemiyorum. Babam her ne kadar beni baskılayarak doğru bir şey yaptığını düşünse de ben aslında dininden yavaş yavaş uzaklaşan bir yalancıya dönüşüyorum.

Artık tek hayalim, bu evden ayrılıp başka bir şehire gitmek. Ve bunu başarmak için de elimden geleni yapacağıma inanıyorum.