Yıllarca içimde tuttum, tek bir insanla bile paylaşamadım. Ben de zorla kapatıldım, 13 yaşında. Tabii ki dayakla ve tehditle. Sporcu olmak istiyordum o dönem. Meğerse yanından bile geçemeyeceğim bir hayalmiş. Tercüman olmak istedim, okutmam dediler.

Önce özgürlüğümü sonra geleceğimi çaldılar. Eve kapattım kendimi. Ne düşünüyordum hiç bilmiyorum, sadece gün bitsin istiyordum. Dışarıya adım atmam için yalvarıyorlardı. Oysa bir zamanlar dışarıda oyun oynamaktan evde zor tutarlardı beni.

Her neyse, geri kalan hikaye herkesinki ile aynı. Depresyon, intihar denemeleri ve akabinde gelen psikolojik sorunlar. İki kelimeyi bi araya getiremez oldum. Gizlice kullandığım haplardan zangır zangır ellerim titriyor. Aile evinde üniversite okuyorum çünkü şehir dışına izin vermediler.

Doğrusu çıkabilecek kadar cesaretim de yok. Burada okuduğum üniversitede rezalet zamanlar geçiriyorum. Kafama taktığım bir bez parçası tüm hayatımı benden aldı.

Açılmak istiyor muyum? Her şeyden çok. Ama bir ömür ellerimden kaydı bunun telafisini kimse karşılayamaz. Yardım eli için çok dipteyim, istemiyorum da. Umutsuz vakanın teki olarak sadece buraya yazabiliyorum.