Selamlar, buraya ikinci mektubum olucak. Bu yazıda kendimden kısaca bahsetmek istiyorum. Gelenekçi sayılmayacak ama muhafazakar değiller de diyemeyeceğim bir aileye sahibim. Aşırı aşırı baskıcı bir tutumları yok ama konu benim başörtüyü çıkarmama gelince herkes gardını alıyor, komik.

Ben ortaokulda kendi isteğimle kapanıp, kendi isteğimle imam hatip okudum. Liseye geçtim, tekrar imam hatip okudum kendi isteğimle. Çünkü tüm arkadaşlarım oraya gidiyolardı. Aslında bu durumdan çok da şikayetçi değilim, okulumu arkadaşlarımı seviyordum.

Her şey pandemi zamanı ile başladı. Tüm gün evde kendi benliğimi sorguladığım zamanlar oldu. Artık büyüyordum, ortaokuldaki ben değildim. O zamanki kararlarım bugünkü beni yansıtmıyordu. Çok uzun süre bu konuyu kendime bile itiraf edemedim. Gerçekten istiyor muyum? Yoksa bi heves mi? Şeytanın vesvesesi bunlar deyip geçiyordum… Ama zaman ilerledikçe artık gerçekten yük olmaya başladı başörtüsü.

Her şeyden önce fikirlerim, yaşamak istediğim hayat, görünüşümle uyuşmuyordu. Bu beni çok rahatsız etti, hâlâ daha öyle. Açılmak istememdeki en büyük etken bu. Ben kalıplara sığarak insanların bakınca hakkımda öngörüde bulunmaları ya da benim yaptığım, yapacağım her bir şey için başörtümün bir etken olmasını asla istemiyorum.

Konuyu aileme ilk söylediğimde beni ciddiye almamış, dalga geçmişlerdi. “Senin psikolojin bozulmuş” demişti babam. Gel zaman sürekli bu konuyu açmamla birlikte annemin söylediği laflar hep aynı oldu: “Ailemizde açık kimse yok, böyle bir düşünceyi sil kafandan. Ancak evlenince yapabilirsin, bizim evimizde değil.” Bu sözleri annemden duymak yaralasa da sineye çektim. Hep çok emindim kendimden, hep umutluydum, yapacağımı biliyordum ama asla cesaret edip de o kapıdan saçım açık çıkamadım.

Çevremde çok arkadaşım, tanıdığım var bu yollardan geçip de başarmış. Zira bu sayfada en büyük örneklerinden. İki aya 20 yaşında olucam ve ben senelerdir “bugün, yarın” deyip ertelediğim en büyük hayalimi hâlâ gerçekleştiremedim. Bi yandan yaşımın da ilerlediğini düşünüyorum. Keşke en başında daha lisedeyken yapsaydım, şu an hâlâ bununla uğraşmazdım diyorum.

En son geçen akşam annem ve babamla otururken birden söyledim: “Ben açılmak istiyorum.” Tepkileri çok önemliydi, özellikle babamın. Beklediğimden daha kötü oldu ama attığı bakış bile yetti lafımı yutturmaya. Hemen başladılar, onlara göre boş konuşuyor, hayal kuruyormuşum. Bilemiyorum n’apıcam, nasıl onlara bunu kabul ettiricem. Açıldım, tepkileri ne olucak? Tekrar kapatırlar mı? Bunları düşüne düşüne yaşlanmış hissediyorum artık kendimi.

Buraya siz kız kardeşlerimden destek almak için yazıyorum. Umarım yapabilirim, yapabiliriz. Kendimi umutsuz hissettiğim her an hatırlattığım sözü yazarak sonlandırıyorum mektubumu: Özgürlük emek ister…