Merhaba, ben 8. sınıfın başında babamın zoruyla başörtüsü takmıştım. Babam ben 8. sınıfa biraz daha yaklaşınca artık yavaş yavaş bunu bana söylemeye başlamıştı. Ben de çok küçüktüm, bunun doğru olduğunu, ailemin beni böyle daha çok seveceğini düşünüp takmıştım başörtüsünü. İlk birkaç yıl kendimi iyi hissettim, bu kararın doğru olduğunu, mutlu olacağımı sandım ama öyle olmadı.

Ortaokul bitti, liseye geçtim. Liseye geçtikten bir kaç yıl sonra artık bunu istemediğime, kendimi kendim gibi hissetmediğime karar verdim. Mutlu değildim ama kendimi böyle kabul etmem gerekiyordu; çünkü bunu sonsuza kadar yapacağımı düşünüyordum. 10. sınıfta bir gün bunu babamla konuşmaya karar verdim ama nasıl konuşmam gerektiğini bilmiyordum. Küçüktüm, yanlış bir şekilde söyledim. Onlar da beni yanlış anlayıp kızdılar, saygı göstermediler, umursamadılar bile. Ben de o günden sonra kendimi olduğum gibi kabul etmeyi denedim ama olmadı.

Dışarı çıkarken mutsuzdum, aynaya baktığımda mutsuzdum, olmuyordu, kendimi kendim gibi hissetmiyordum. Şu anda üniversiteye geçtim, 1. sınıfım. Hâlâ istemiyorum ama bunu aileme söylemeye korkuyorum. Ya benimle konuşmayı keserlerse, ya onları çok üzersem diye. Ama ben kendi mutluluğum için bunu yapmak zorundayım. Onlarla tekrar konuşacağım bu konuyu yakın bir zamanda ama bu sefer pes etmeyeceğim; onların mutluluğunu istediğini değil, kendi mutluluğumu düşüneceğim.

Umarım başarılı olurum, kendimi kendim gibi hissederim. Uzun zaman sonra bir şeylerin sorumluluğunu taşımaktan yoruldum. Umarım benim gibi kendi içinde savaş veren tüm hemcinslerim başarılı olur.