Merhaba, ben de burada paylaşılanları yeni görüp hikayemi paylaşmak istedim. Gerçi henüz başarılı bir hikayem yok. 22 yaşında çalışan biriyim. 13 yaşında 6. sınıfta kuzenlerimin, akrabaların yönlendirmesiyle bir nevi özenerek kapandım. Ama hiç mutlu olamadım. Beni daha çok severler sandım. Okulda takarken çok zorbalandım.

Çevremde de açık yoktu taa ki baba tarafımdan kuzenim lise bitince açılıncaya kadar. Babam hiçbir şey demedi ama annem olur mu hiç vs bir sürü şey dedi. Halam çok anlayışlı bir kadındı şansı çoktu. Babam da öyle ama annem çok katı bir kadın. Şimdi bile hala pantolona bile kızar akrabaların arasına pantolonla giremem. Düşüncelerimiz de hep onunla zıttı zaten. Bu uzun yıllardır içimde olan bir şey. Üniversiteye gitmeden Birinden etkilenmeden, kendi içimde çatışmalar yaşayarak artık kesin karar verdiğim dönem oldu ama söylemeye hiç cesaretim olmadı. Çünkü hep akrabalarla iç içe yaşadık, korktum. Dışlanmaktan, kabul görmemekten.

Şimdi üniversiteyi bitirdim, başka bir şehirde çalışıyorum. Üniversite bittikten sonra onlar bilmeden açıldım. Memlekete çok gitmemeye başladım çünkü ikili hayat yaşamak beni çok yıprattı. Çalıştığım halde, kimseye muhtaç olmadığım halde korkmak çok koyuyor bana. Şimdi artık çok yoruldum. Bayram için memlekete gideceğim o zaman yapamadığımı ve açılmak istediğimi söyleyeceğim. Ama hala korkuyorum. Lütfen destek olabilecek varsa yazsın konuşalım.