Merhaba öncelikle, 19 yaşında başörtülü ve ateist bir gencim, bu yıl üniversiteye gideceğim, tabii ki babam gönderirse. Küçük bir şehirde yaşıyoruz ve okuduğum bölüm buradaki üniversitede yok.
Zaten olsa da bu şehirde ve bu ailede daha fazla kalmak istemiyorum. Bana kalsa zor kullanarak da gidebilirim gibi, tek başıma başka bir şehre, üniversiteye ama sanırım artık ne savaşacak gücüm ne de cesaretim kalmış gibi hissediyorum.
Kendimi izole ettikçe ediyorum ister istemez, çevremde de kimse kalmamış durumda ve bu gitgide daha da yalnız ve güçsüz hissettiriyor. Bundan bir iki ay önce sırf dışarı başörtülü şekilde çıkmak istemediğim için dershaneyi bıraktım ve evde çalışmaya devam ediyorum.
Tabii evde çalışmak ayrı zor oluyor benim için, küçük kardeşime bakmak ve neredeyse tüm ev işini yapmaya mecbur bırakıldığım için. Annem ve babam sağlığı yerinde insanlar ama annem bağlı olduğu cemaate ve ibadetlerine o kadar öncelik veriyor ki onun sorumlulukları bana kalıyor.
Belki de bu en büyük çocuk olmamdandır ve bana güvendiği içindir. Ben bu evden gitsem bu ev ayakta kalır mı çok merak ediyorum açıkçası. Bazen bırakıp gitmeye içim el vermiyor küçük kardeşim için ama artık bu evde dayanacak gücüm kalmadı. Bu evde kalmaya devam edersem ya bu evden gideceğim ya da bu dünyadan. Depresyona battıkça batıyorum galiba.
Üniversiteye bir şekilde gidebilirsem eğer, gizlice açılmayı düşünüyorum çünkü bundan önce açılmak istediğimi söylediğimde babam evden atmakla ve okutmamakla tehdit etmişti. Özür dileyip bir daha açılmayı düşünmeyeceğimi söyleyerek ve günlerce ikna olmasını sağlayana kadar bu tehditleri uyguladı zaten.
Her ne kadar kötü bir duruma soksalar da beni, defalarca intiharın eşiğine getirseler de, keşke açıldığımda en azından yanımda durup “Senin bir ailen var.” diyebilseler diyorum kendi kendime. Üniversiteye gidince ikili bir hayat yaşamaktan korkuyorum açıkçası.
Bunu tek başıma kaldırabilir miyim, baş edebilir miyim, bilmiyorum. Kendime yetecek maddi bir gücüm olsaydı bunları düşünmezdim zaten. Defalarca çalışıp para biriktirmek istediğimi söylememe rağmen kız olduğum için buna izin vermediler. Ben sadece kendi ayaklarımın üzerinde durup özgürce yaşamak istiyorum.
Umarım bu günleri en az hasarla atlatabilirim, atlatabiliriz. Sadece bunları söyleyebiliyorum artık. Kendimi motive etmeye çalışmak kendimi kandırıyormuşum gibi hissettiriyor.