Merhabalar arkadaşlar. Sayfadaki birçok mektuba kısaca göz attım ve buradakilerle ortak çok şey paylaştığımızı gördüm. Bu beni hem mutlu etti hem de üzdü. Ben de kendimden bahsetmek istiyorum biraz. Ben liseye geçmeden önce henüz ortaokulda ailem tarafından zorla kapatıldım.
Zaten başörtüsü takmadan önce de çok rahat giyinmezdim; kısa kollu tişörtleri, dar pantolonları falan 10-11 yaşından sonra giyemedim. Tam 11 yıldır kapalıyım. Her ne kadar ilk başta başörtü takmaya zorlansam da sonrasında benimsedim bu kimliği ve açılmak istemedim. Ta ki bir gün dini inancımda çatlaklar oluşuncaya dek.
Bu döneme uzun uzadıya değinmeyeceğim ama 3 yıldır kendimi müslüman olarak nitelendirmiyorum çünkü bu inancı kaybettim. Çok direndim korumak için, sonuçta eğer dinden çıkarsanız öldükten sonra sonsuza dek ateşte yanacağınıza inanıyorsunuz ama artık bu da bana anlamsız geliyor.
Ailem aşırı dindar, babam çevresinde din adamı olarak bilinir. Akrabalarım da fazlasıyla dindar ve dedikoducu. Köyde doğdum, köyde büyüdüm, sonra eğitim için çıkabildim anca buralardan. Onlarca kuzenim var, bir tanesinin bile başı açık değil. Ben de hep çok uyumlu ve uslu bir çocuk oldum. Hep onları dinledim ancak artık nefes alamıyorum, aynaya baktığımda görüntüm ve gerçek benliğim aynı değil. Henüz çalışmıyorum ama iyi bir mesleğim var, çalışmaya başladıktan sonra açılmayı düşünüyorum.
Ama hem çok utanıyorum hem çok korkuyorum, hem de çok çekiniyorum çevremdeki insanların tepkisinden. Hele ailemin. Bunları yazarken ağlıyorum… Neden din, namus ve şeref kavramları sadece biz kadınlara özgü, anlamıyorum. Hayatımı erkek kardeşlerimin yapmış olduğu her günaha gözlerini kulaklarını kapatan ama bana sıra geldiğinde dünyadaki en muhafazakar aileye dönüşen ebeveynlerle geçirdim.
Yarın bir gün açıldığımda ailemin ve akrabalarımın bana yapacakları mobbingi tahmin dahi edemiyorum. O gün geldiğinde umarım bugünden daha güçlü olurum. Umarım hepimiz daha güçlü oluruz. Bunları okuduğunuzda kendinizden çok şey göreceğinizi biliyorum ve sizleri seviyorum kız kardeşlerim.