Merhaba, bu zamana kadar içimde bastırdığım, çoğu zaman geçiştirdiğim duygularımı ben de artık özgür bırakmak istiyorum. Şu an 20 yaşındayım ve 14 yaşından beri tesettürlüyüm. Benim ailem “İlla kapanacaksın,” diye sürekli söylemezlerdi ama regl olunca ya da yaşım ilerledikçe kapanmam gerektiği bana çoktan empoze edilmişti.

Ara sıra babam şey derdi, mesela normal kısa kol tişört giysem “Bu güzel olmamış, başka bir şey giysen daha güzel olur.” derdi. Şort ya da sıfır kol tarzı şeyler zaten hiç giymezdim. Velhasıl regl olunca kendi isteğimle kapandım. Aileme de sürpriz oldu. Onlar da istiyordu kapanmamı,  bu yüzden çok sevinmişlerdi, ben de onları mutlu gördüğüm için mutlu hissediyordum.

İlk zamanlar gayet güzeldi. Halimden memnumdum falan ama sonradan mutlu olmadığımı fark etmeye başladım. Kendimi güzel hissetmiyordum. Ne giysem, ne taksam güzel olmuyordum. Kendimi toplum içinde ezik gibi görüyordum. Çirkinim diye kimse beni sevmez, arkadaşlık kurmak istemez diye düşünüyordum. Toplu ortamlarda konuşmaya hep çekiniyordum. Kısaca özgüvenimi yerle bir ediyordu.

Bu zamana kadar zaten hiçbir hoşlandığım çocuk benden hoşlanmadı. Hep kanka, kardeş gözüyle baktılar. Belki de sırf kapalı olduğum içindir. Velhasıl kelam bu duygularım 10. sınıfta patlak verdi ve bir arkadaşıma anlatmaya karar verdim hislerimi. Beni anlayışla karşılayıp desteklemişti, ama yine bir şekilde ailemden, çevremden korkup bastırmıştım kendimi.

Bu hislerim hep ara ara ortaya çıkıyordu, lakin hep üstünü örtüyordum. Ama artık yaşım ilerledikçe bir şeylerin farkına vardım ve kendim olmak istediğime karar verdim. Aynaya her baktığımda o ezik özgüvensiz kız yerine, kendini seven, mutlu ve özgüvenli bir kişi görmek istiyorum. Ama aileme nasıl söylerim, bilmiyorum. Ailem çok dindar ve bu kararıma asla saygı duymazlar.

Akrabalarım full kapalı, kuzenlerim falan da öyle. Bu sene YKS’ye gireceğim, üniversiteye gidip açılsam bin ton laf ederler. Babam da benimle konuşmaz, “Sen bunun için şehir dışına gitmek istiyordun demek.” der bana. Benden tüm desteğini çeker, ortada beş parasız bırakır, küser, konuşmaz.

Gitmeden söylemek istiyorum ama bu sefer de açılırsam şehir dışına göndermez. Şu an mesela söylesem ve açılsam benimle konuşmaz; küser, tartışır. Elimden telefonumu bile alır. Annem de çok üzülür, bana küser mi, tam emin olamıyorum; kıyamaz bana, ama çok üzülür. Onu üzmek bu dünyada isteyeceğim en son şey.

Eğer bu sene istediğim sıralamayı yapamazsam, tekrar mezuna kalırsam kışın açılma kararı alırım diye düşünüyorum. Hem de evdekilerin bu duruma alışma süreci olur, belki diğer hazirana kadar babam benle barışır da şehir dışına öyle gönderir.

Eğer şu an açılırsam göndermez ya da gittiğimde açılırsam benimle konuşmaz asla. Ya da mecburen kendi ayaklarım üzerinde durana kadar buna katlanmak zorunda kalacağım. Aksi halde açılıp hayatımı zindanda gibi yaşamak istemiyorum.

Benimle aynı durumu yaşayan kişiler gördüm ve okudum bu sitede. Yalnız olmamak bana kendimi daha iyi hissettirdi. Siz de yalnız değilsiniz unutmayın, kadınlar birlikte güçlü. Hepinizi seviyorum, sağlıcakla kalın. Umarım bir gün hepimiz istediğimiz hayatı yaşayabiliriz.