Merhaba, Ben 22 yaşında evli bir kadınım. Kendimi keşfedemeden yaptığım erken evlilik sırtıma o kadar büyük bir yük ki, bugün o yük altında ezildim. Çok inançlı bir ailede büyüdüm. Ben de çocukken aşırı inançlıydım ve sorgulamadan her şeyi kabul eder ve hayatıma uygulardım. Ama bunlar küçük bir çocuk için çok ağır şeylerdi.

Okulumdaki insanlar seküler kesimdi, ben ise muhafazakar… Kendimi kaybolmuş hissediyordum, ailem için dinden çıkacağıma ölsem daha iyidir. İnanmıyordum, İslam’ı aklım almıyordu. Bunu anneme söylediğim zaman ağlamıştı. Beni çeşitli hocalarla görüştürdü. Hocalar sorularıma cevap veremedi ve köyde adım ateiste çıktı.

Herkes bende yoğunlaştı, benden şüphe duydu vs. derken ben de kapandım, “Bakın, artık inanıyorum. Beni aranıza alın.” diye. Bu sefer de okulda dışlandım. Yalnızdım… Korona da girince liseden sonra sınavı kazanamadığım için evlendim.

İçimdeki kişi değilim. Herkes beni rol yaptığım kişi olarak kabul ediyor. Bu yüzden de dinden daha da çok nefret ediyorum. Eşime ben “Aldatma dışında ne yaparsam ayrılırsın benden?” dedim. “Dinden çıkma.” dedi. Onu çok seviyorum ve yalan, rol yapan bir kadınla evlensin istemiyorum. O çok dindar, ben çocuklarımı öyle yetiştirmek istemiyorum. Ama ayrılacak gücüm de, cesaretim de yok.