Merhaba kızlar, ben de buradaki çoğu kişi gibi açılmak isteyen biriyim. Uzun süredir bu sayfadaki yazıları okuyordum, ve daha babama bu fikri belirtmediğim için “Benim babam bu kadar tepki vermez, benim babam beni silemez, silmez. BENİM babam beni sever.” derdim. Ta ki bir hafta önce bu fikrimi babamla paylaşana dek…

Ben ne fark ettim biliyor musunuz? Ben aslında onların istediği gibiymişim diye yaptığım en ekstrem şey odamı temizlememekmiş diye, hep onları memnun etmek için sözlerini dinliyorum diye seviyorlarmış beni. Benim çocuk sevgisi sandığım sevgileri aslında koşulluymuş.

Babam bana öyle şeyler dedi ki. Yok “Seni reddederim. Bu eve giremezsin.” Ondan sonra annem “Dünya hevesi için bizi ret mi edeceksin?” dedi, bayıldı. Ben bu travmaları nasıl atlatacağım? Nasıl unutacağım? Ne yapacağım? Onların izindeyken bana o kadar iyi davranan annem ve babam öyle çirkinleşti ki… Ben “Keşke ö*seydim.” dedim.

Ben umarım bu sene üniversiteye gideceğim ama ne yapacağım bilmiyorum. Hiçbir şeye hevesim kalmadı, tüm isteklerim genzimde kaldı. Kendim ve ailem arasında sıkışıp kaldım, ne yapacağımı zerre bilmiyorum. Bana bu çektirdiklerini anlamıyorum, ağlamaktan gözümde yaş kalmadı. Üzüntüden yüzümde fer, ayaklarımda derman, dilimde kelime kalmadı.

Ben çok çaresizim… Aileme çok düşkünüm, ben babamsız ne yaparım bilmiyorum. Onlar için kendi hayallerimden vazgeçmek zorunda kalacağım gibi… Yaşama dair umutlarım bitiyor, her geçen gün iyi olacak günlere inancım bitiyor. Beni kendi öl*müm için dua ettirecek bir duruma getirdiler. Kızlar ben gerçekten çaresizim, bana yardım edin. Aynı durumu yaşayan var mı, ne yapacağım ben?