Nereden başlasam, nasıl başlasam bilmiyorum. Bulunduğum aile yapısı muhafazakar. Öyle ki geniş ailemde bir tane açık insan yok. Ben ise bu istekte bulunan belki de ilk kişiydim. İstediği gibi olma cesaretini gösteren ilk kişi. 5. sınıfta çevremdeki herkesten gördüğüm için kapandım. Ama yıllar sonra nereden bilebilirdim ki altında yatan nedenin babamın savurduğu tehditler olduğunu.

Onlar istediler ben kapandım, onlar istediler ben giyindim, onlar istediler çıkardım. Liseyi bile istedikleri okulda okudum. Sorsanız mutluluğumu isterlerdi ama gerçekle, hissettiklerimle alakası yoktu. İlk açılma isteğimi 12. sınıfta söyledim. Annem beni taş kalpli olmakla, gerçeği görememekle yaftaladı. Gerçek benim için mutlu olmaktı ama o mutluluk ne farkında bile değildi. Bu durumu babama söylediğimde ise dünya gözüyle böyle bir şey görmek istemediğini söyledi.

Evdeki herkes bir anda düşman olmuştu. İlk başta bana destek çıkan kardeşlerimin bakışları bile değişmişti annemle babamın söyledikleri karşısında. Durumun daha fazla uzamasını istemediğim için isteğimi, mutluluğumu bastırdım. Şimdi ise üniversite 4. sınıftayım. Yaklaşık olarak 3 ay önce ailemin haberi olmadan açılmaya karar verdim. Öğreneceklerdi, biliyordum ama artık dayanamıyordum. İçimdeki en ufak korkuya bile tahammülüm kalmamıştı artık. Mutlu olmak istiyordum, özgür olmak istiyordum.

İlk dışarı açık çıktığımda güneşin tenimde bıraktığı sıcaklık öyle hoşuma gitti ki. Bu 3 aylık süreçte annemle birkaç kez konuştum, eskisine göre daha ılımlı geliyordu. Söylemek için sadece doğru anı bekliyordum. Ama o doğru an gelmeden annem açıldığımı öğrendi. Önceden taş kalpli olmakla yaftalamıştı, şimdi ise kâfir gibi olmakla. Aslında belki inanmazsınız ama defalarca yaşadığım istismar, ailemden gördüğüm onca baskı annemin beni engellemesi kadar yakmadı canımı. Şimdi bir çıkmazın içerisindeyim. Mutsuzlukla mutluluk arasındaki bir çıkmaz.