Merhaba arkadaşlar. Bu dayanışmanın hepimize iyi geldiğini düşünüyor, umuyorum. Burası bana kendimi yalnız hissettirmiyor, dünyada bir başımaymış hissini söküp alıyor sanki. Ben de bir şeyler anlatmak istiyorum o yüzden.

Benim ailem inanılmaz muhafazakar ve tutucu. Kendimi suçlu hissetmem için ellerinden geleni yaparlar, fikirlerime saygı duymazlar, fikrimi belirtmeme bile izin vermezler. Babam kadınların hala çalışamayacağını düşünür, kadın voleybol maçını açtığımda söylenmeye başlar. Benle iletişim kurmaz.

Beni hiçbir zaman sevdiğini hissetmedim. Oysaki küçücük bir çocuğu sevmek, ne kadar zor olabilir? Öyle ki bazen benim yaşamamı istemediğini düşünürüm.

Küçükken hayatımdan çıksın ve bir daha gelmesin diye dualar ederdim. Annem ona göre benle daha yakındır ama her konuda manipüle eder. Ağlayarak bana istediğini yaptırmaya çalışır. Giydiğim kıyafet yeterince uzun değilse ağlar, makyaj yaptıysam ağlar, inandıklarına inanmıyorum diye ağlar, başörtü takmak istemiyorum diye ağlar..

Ben biseksüelim. Eminim içinizde nasıl bir çatışmada olduğumu, kimlik karmaşamı anlayanlar vardır. Başörtüyle kendim gibi hissetmiyorum. Ailemin yanında kendim gibi hissetmiyorum. Daha önce açılacağımı onlara açtım ve çok kötü tepkiler aldım. Ve artık konuyu ne zaman açmayı düşünsem, babam bana zarar verecekmiş, dışarı çıkmama, okula gitmeme bile engel olacakmış gibi hissediyorum.

Artık ona herhangi bir şey söylerken bile elim ayağım titriyor, nefes alamıyor, direkt ağlamaya başlıyorum. Panik ataklar geçirmeye başladım. Geleceğimi göremiyorum. Sevgilim olsun, içeyim, süsleneyim, doyasıya eğleneyim istiyorum.

Tanrı’ya artık inanmıyorum. Hani derler ya, “Zor zamanlarında O’ndan yardım iste, senin sesini duyar.” diye. Ben 19 yıldır dizlerimin üstünde yalvarıyorum. Beni neden duymuyor o zaman? Ben bunları hak edecek hiçbir şey yapmadım, sadece gözlerimi sonsuza dek kapattığımda huzurlu olmak istiyorum.