Şu an 21 yaşındayım. Beşinci sınıfa gidiyordum o zamanlar. Annem bir gün “Artık başını ört de öyle git kızım.” dedi. “Bu yaş kapanmak için en doğru zaman.” demişti. Ben daha hiçbir şey idrak edemeyen küçük bir kızdım. 12. sınıfa kadar hep kendi isteğimle kapandığımı düşündüm ama sonra idrak etmeye başladım ve kendimi o halimle hiç sevemiyordum.

Lise biti ve ben o yaz açılmaya karar verdim. (Saçlarım inanılmaz dökülüyordu ve kellik ilaçları kullanmaya başlamıştım)

Açılma isteğimi önce annemle paylaştım. Ne dese beğenirsiniz? “Eğer açılırsan seninle bir daha yan yana yürümem. Senin oturduğun sofradan bir yudum içmem.” dedi.

Ben ilk şoku o zaman yaşadım. Kendi isteğimle kapanmadığımın idrakine de o zaman varmıştım. Sonra ben çok ağladım, çok yakardım. “Artık böyle olmak istemiyorum.” dedim.

Bana büyük abim ve ablam destek oldu. Bir çarşıya gidecektik ailecek ve ben başımı örtmeden karşılarına çıktım. Annem “Bu kapıdan böyle çıkarsan bana bir daha anne deme.” dedi. Ama ben yaptım ve o kapıdan çıktım. Ben gidince annem gelmedi.  Yolda da babam “Bugün hevesini al yarın görürüm ben seni.” dedi ve hayatımı, özgüvenimi yerle bir ettiler.

Annem benimle bir ay konuşmadı. Ben korkudan evden çıkamaz oldum ilk zamanlar, ne derler diye. Gittikçe içe kapandım.

Sonra bir gün bunu da yendim ve onların düşünceleri artık umrumda olmamaya başladı. Ailem de artık kabullendi ve bugün açılalı tam 4 yıl oldu. Gerçekten çok zor bir süreçten de geçsem kendi kararımı verip bunu uygulayabildiğim için kendimle gurur duyuyorum. Umarım siz de kendi mücadelenizin kazananı olursunuz. Sevgiler…