Merhaba. Daha 12 yaşındayken ailem yüzünden zorla kapandım. Zaten küçükken de hem ailem hem akrabalarım bana sürekli kapanmanın ne kadar önemli olduğundan bahsederdi. “Kapanmayan kadınlar yanar, Allah seni sevmez.” gibi şeyler söylerlerdi. Ben de korkardım tabii. Çocukluktan belliydi yani kapanacağım. “İstiyor muyum?” diye düşünürdüm kendi kendime.

Ama benim fikirlerimin ne önemi var? Hatta annem hep şey derdi: “Kendi kapalı olup da kızını açık gezdirenleri anlamıyorum. Onun günahı sana da yazılıyor.” Yani benim iyiliğim için olduğunu düşündüğünden değil de sadece kendi için. Benim yaptıklarımdan onun da sorumlu olduğuna inandığı için. Ben bunlara inanmıyorum bile.

Aileme istemediğimi söylemeye bile korkardım. İlk kapandığımda kendime “Bir gün açılacaksın, şimdilik sabret.” diyerek kapandım. Sevmeye çalıştım kendimi ama bir türlü sevemedim. Kendimi başörtünün içinde asla rahat hissetmiyordum. Kapalıyken aynalara dahi bakamıyordum. Fotoğraf çekilmekten nefret ederdim. Daha sonra iyice özgüvenim azaldı, iyice içime kapandım. Kimseyle iletişim kuramıyorum çünkü başörtülü kendimi sevemiyorum, olduğumdan daha yaşlıymışım gibi görünüyorum.

Dışarı bile çıkmak istemiyorum. Yazın tatile gidiyoruz ailemle ve nefret ediyorum bundan. Erkek kardeşim ve abim rahatça şort giyebiliyorlar hatta bazen üstlerini bile çıkartıyorlar, benim kolum bile azıcık gözükse annem gelir uyarır, “Biraz dikkat et.” der. Özgür, istediğini yapan kızlara çok imreniyorum. Ama bir gün kurtulacağımı, özgür olacağımı çok iyi biliyorum. Bu süreçten ne öğrendin derseniz de; en önemli şey özgürlükmüş.