Beni daraltan “sözde” Müslümanlar oldu.

İlk kapalılığım 5. sınıfta oldu. Aradan üç sene geçince açılmak istediğimi, çünkü başörtümü sadece insanlar beni takdir etsin diye taktığımı fark ettim. Bu yüzden açıldım ama beklemediğim şekilde aşırı bir tepki vardı. Yoldan geçen tanımadığım insanlar yolda beni durdurup cehennemde cayır cayır yanacağımı söylüyordu. O sıralar psikolojim çok da iyi değildi ve bu baskıya dayanamayıp tekrar kapandım. Tabii ki bu da çok uzun sürmedi. Üç yıl sonra, yani geçen hafta açıldım.

İnsanların tepkisi “Senin adına çok üzüldüm, beni çok üzdün.” oldu. Benim anlamadığım; bu insanların Müslümanlıkları ben açılınca mı akıllarına gelmiş? Geçen sene annem kanserken yiyecek bir tabak çorbam bile yoktu. Evin işine vakit ayırmaya çalışırken okulu da salmıştım. Ama bu çok Müslümanlar yardım isterim falan diye yanıma yaklaşmadılar, nasıl olduğumu bile sormadılar bana. O zaman üzülmenizi istemiştim, biri yardım etsin diye çok bekledim. Hepsinin ben açılınca Müslüman olduğu akıllarına geleceğini nereden bilebilirdim.