Çocukluğumdan beri her zaman istedikleri o evlat olmaya çalıştım, hiçbir zaman dediklerine karşı gelmedim. Zorla kapatıldığımda henüz 5. sınıftım, küçücüktüm. Oysaki ben en çok saçlarımı seviyordum. Giydiklerime hep karışılıyordu zaten. Ben hayatımda hiç şort giymedim, kolsuz bir elbise giydiğimde bile altına uzun kollu bir şey giydirirlerdi ve bacaklarımı da kapatırlardı. Küçücüktüm ya, ne zararım vardı? Arkadaşlarıma çok özenirdim ve herkesin ailesinin benim gibi olmadığını görünce çok şaşırırdım. 18 yaşındayım, hâlâ şaşırıyorum.
Ortaokul bitince babam beni Kur’an kursuna yollayacaktı, biliyordum. Ağladığımda niye ağlıyorsun diyordu. O yaz en kötü yazımdı. Ama ben yine de LGS’ye girip nitelikli bir lise kazanmıştım ve ailemden uzaktı. Açığa geçmem gerekiyordu Kur’an kursuna gitmem için, bunun için de düz liseye gitmem gerektiğini söylemişlerdi. Ben de geçmek istemediğimi söyledim. Biraz annemin desteğiyle babamı ikna etmiştik. Aslında babamdan hep çok korkuyordum. Korkuyordum çünkü o, mutlu olacağım geleceği elimden alabilirdi.
Bir şekilde ben liseye örgün bir şekilde başladım. Pandemiydi o zamanlar ama yine de başlamıştım. Bu arada pantolon giymem yasaktı, sadece etek giyebiliyordum ki hâlâ da öyle. Ben daha 6. sınıftayken çok heves edip aldığım sarı bir penyem ve pembe bir eşofman altım vardı. Okul pikniğinde onları giymiştim ve heyecanlıydım. Bana gelip çok komik gözüküyorsun böyle demişti. Suratını asmıştı. İçimdeki bütün heyecanı sömürmüştü. Şimdi pantolon giysem ne yapar, tahmin bile edemiyorum.
Gittiğim lise imam hatip lisesiydi bu arada, o yüzden izin vermişti; kız erkek sınıfları ayrı diye. Bazen korkumdan birinden bile hoşlanamıyordum. Bir sonucu olmayacaktı çünkü o başörtüsünün içinde kendimi o kadar yetersiz, o kadar çirkin hissediyordum ki birinden hoşlanmak benim haddime değildi.
1. sınıfta kişi sayısı az olduğu için kız ve erkek sınıflarını birleştirdiklerini babama söylediğimde bir daha okula gitmeyeceksin demişti. Halletmiştim ama babam istemediği bir şey olduğu anda geleceğimin önüne duvar çekecekti, biliyordum. Kardeşimi de medreseye yolladı. Evden uzakta kendi hayatımı bile kurtaramıyorken kardeşimin hayatını nasıl kurtaracağımı bilmiyorum. Babamı asla affetmeyeceğim. Bana yaşatmadığı heyecanlar yüzünden affetmeyeceğim. Mutlu olabileceğim geleceğin önüne duvar çektiği için affetmeyeceğim.
Şimdi üniversiteye başlayacağım ama inanın, sınava çalışırken bile seni üniversiteye göndermeyeceğim diye kaç kez tehdit edildiğimi bilemezsiniz. Hâlâ ediliyorum. Korkuyorum ama istediğim hayat için mücadele vereceğim. Babam ister yanımda olsun, ister yanımda olmasın. Tarikatçı babama uygun bir evlat olmadığım için özür dilerim ama ben onun oyuncağı da değilim.
Ben diğer kızlar gibi sadece üniversitenin ilk gününü düşünüp heyecanlanmak istiyorum. Gizlice açılırsam ne olur, gidemezsem ne olur diye düşünüp stres olmak istemiyorum. Saçlarıma güneş değsin, yağmurda ıslansın, rüzgârda savrulsun istiyorum. Ben özgür olmak istiyorum. Ailemden gizli olsun istemiyorum ama gizli olmazsa da okula göndermeyeceklerini biliyorum. Ama ne yapacağımı asla bilmiyorum.
Şimdi de gelmiş ben sana sınav yapacağım, geçersen göndereceğim diyor. Tek isteğim artık kurtulmak ve mutlu olmak. Umarım bir gün gelip başardım diyebilirim. Bu sitede ailesi tarafından baskılanan bütün kızlara sarılmak istiyorum.