Merhaba, nasılsınız? Ben iyiyim, tam 4 sene önce burada ortak acılarımızdan birini paylaşmıştım. Canım fazlasıyla yanıyor, başımı açmak için çırpınıyordum.

Başardım açmayı, inanılmaz zordu. Bu gönülsüzce baş açma kapama olayı gerçekten psikolojiyi derinden bozan bir durum bence… Çünkü kendi benliğini sorguluyor insan. “Ben kimim ve ne yapıyorum?” diyor. “Olmadığım hâlde böyle gözükmek istemiyorum.” diyor… Ama kendinin de farkında olmuyor. Çünkü, eline geçtiğinde o özgürlük zannettiğimiz şortlar, makyajlar ve uzun ojeli tırnaklar asıl bizi yansıtmayabiliyor…

Biz, kendimizi bulalım derken, olmak istemediğimizden uzaklaşarak en uca kayabiliyoruz. Bunu lütfen yapmayın… İçinizden geldiği gibi yaşayın. Özgürlüğün başı açmakla ilgisi var elbet, ama asıl özgürlüğün de içinizde olduğunu unutmayın. Çünkü zihin inanılmaz bir yanılgıya düşüyor. “Ben bu muyum, bu muyum?” diye diye her yolu çok uçta tattığınızda kendinizi bulamayabiliyorsunuz..

Demek istediğimi anlamışsınızdır umuyorum. Geçmeyecek sandığımız şeyler geçiyor, biliyor musunuz, çok güçlüyüz…. Nasıl da dayanıyoruz bu saçmalıklara, nasıl da dimdik durmaya çabalıyoruz her seferinde… Bizi biz yapıyor bunlar. “Neden benim başıma geldi?” diye kendinizi isyan moduna sokmayın.

Ama evet, sorgulayın ve yapabileceğiniz en iyi şeyi yapın. Kalbiniz nerede ve nasıl rahatsa o şekilde olsun hayatınız.

Aynı şeylerden geçtik, lütfen vazgeçmeyin. Her şey düzelmiyor belki ama kendinizi bulabilme şansınız var.

Keşke elim uzansa da birlikte paylaştığımız bu acıda olan herkesi sevebilsem, alsam bebek gibi, tekrardan ben büyütsem…