Ben 17 yaşında bir lise 3 öğrencisiyim. On yaşındayken aile baskısıyla kapanmıştım. Bu yazıyı kız kardeşlerim umudunu kaybetmesin diye yazıyorum. Babaannemle dedem büyüttü beni, annem de babam da ayrıldıktan sonra başka hayatlara gittiler.

10 yaşımdan 15 yaşıma kadar kapalı kaldım, ilk iki sene çocuktum, sonraki üç sene açılma mücadelemle geçti. Ortaokula giderken serviste başımı açıp gelirken tekrar başörtüsü takıyordum, yine de kabul etmek istemediler. Babaannem beni sürekli “Deden çok üzülür.” diye durdurmaya çalıştı, babam anne babasına karşı gelmeye korktu, annem beni desteklese de birlikte yaşamadığımız için pek bir etkisi olmadı. Velhasılıkelam çocuk yaşımda bir başıma vermek zorunda kaldım bu savaşı ve lise ikinci sınıfta açılmayı başarabildim.

Çok acı çektim, çok baskı gördüm ve de hala çok baskıcı ve muhafazakar bir ailenin içinde var olmaya çalışsam dahi çocukluğumdan beri beni kendimden tiksindiren o bez parçasından kurtuldum.

Hala tek başıma hiçbir yere çıkamıyorum, sürekli babaannemle gezmekten çok yoruldum ama başörtüsünden kurtulmayı başardım.

Her nerede olursanız olun, elinizden ne alırlarsa alsınlar olaylar karşısında tutunduğunuz tavır her zaman size ait. Kısaca hikayemi anlatmaya çalıştım, daha anlatmak istediğim o kadar şey var ki… Vereceğiniz mücadele çok sancılı olacak ama inanın bana aynaya bakınca kendinizden tiksinmekten daha iyidir.