2024 yazında buraya bir mektup daha yazmıştım. Açılmama asla müsaade edilmediği, intiharın eşiğine geldiğimi anlatmıştım.

Babam çok katı bir insandı, çok ağır bir süreç yaşamıştım. İşitmediğim küfür kalmamıştı, evden atılmaya kadar gitmişti. “Seni keserim, böyle bir şey yapamazsın, evlen kocan izin verirse açılırsın, bu evden çıkabiliyor musun bak bakalım, hangimiz daha o*ospu çocuğu görelim.” dendi.

Kan kustum aylarca. Şimdi neredeyse bir sene kadar oldu. İki üç hafta önce tekrar konuştuk, bu adam artık gelip “22 yaşındasın, ben sana ne dersem diyeyim bu isteğin değişmeyecek, ne istiyorsan yap.” dedi. 3 hafta önce açıldım. O duyguyu tarif edemem, o gece hiç uyuyamadım.

Annem ilk gün ağladı, “Bugün benim ölüm günüm, unutma.” dedi. Çok zoruma gitmişti , bu kadar mutlu olduğumu görmesine rağmen bir şeyleri kursağımda bırakmak için uğraşması. Şimdi benimle kombin yapıyor, saçlarımla ilgileniyor.

Babam adaptasyon sürecini biraz daha ağır atlatıyor, eve girince beni görmemek için kapıyı kapatıyor. Benimle dışarı çıkmak istemiyor.

Dün mezuniyet törenim vardı, paylaştığı video görünmediğim bir videoydu. Törende ağlamış, gurur duydu zannettim, benden utanıyormuş, ondan ağlamış. Birkaç gün sonra bayram, gelen gidenin beni görmesinden çekindiğini, benden utandığını açıkça anneme söylemiş.

Akşam “Tamam hevesini aldın, kapan artık.” diyecekmiş bana. Anlamıyorum, neden böyle olmak zorunda? Genel hayatım boyunca kültürel baskılarına ters yaşamaya çalışmışken, bunu, sadece bir kıyafet değişikliğini neden kabul edemiyor?

Stresten 12 kilo veren, intiharın eşiğindeki kızının şimdi her yere kuş gibi sekerek gittiğiyle, saçları yağmurda ıslandı diye mutluluktan ağladığıyla neden yetinemiyor? İlk çocuksanız anne babanıza ebeveynlik yapmanız gerekiyor. Sağlıklı bireyler olmayı öğretmeniz gerekiyor. Ama bu vazgeçmenizi sağlamasın. Ben özgürlüğümü kazandıysam hepiniz kazanırsınız. Evet yıpratıcı bir süreç, ama sonuca değiyor.