Müslüman değilim ama kapalıyım. Ne kadar güzel bir ikiyüzlülük. Bir yanım başörtülü olmayı seviyor, alıştım sonuçta, güzel renkte başörtüler, soft kombinler, yumuşak kazaklar, insanların saygı duyması, pek yaklaşmaması. Ama bazen de her sabah okula, gezmeye giderken sıra başörtü kısmına geldiğinde içimden bir şey kopuyor…

İnsanlara ve kendime nasıl maskeli yüzümü acımasızca gösteriyorum, inanamıyorum. Müslümanken açılmak istediğimi belirtmek daha kolaydı, “Ben hala Müslümanım ama bu bu yolu seçtim.” diyebiliyordum, ama şimdi nasıl numara yapacağım, ne diyeceğim?

Herkese Müslüman gibi gözükmekten nefret ediyorum, tişört giyememekten nefret ediyorum, farklı tarzları kombine edememekten nefret ediyorum, renkli makyajlar yapamamaktan, doğada bile kendim olamamaktan, erkek egemenliğinden, süslü püslü giyinememekten nefret ediyorum.

Ben İslam’dan da değil, ailemden nefret ediyorum. Çünkü onlar yüzünden istediklerimi yapamıyorum. Çocuklar siz istediğiniz şekle sokun diye dünyaya gelmedi, bunun için doğurduysanız onlara eziyet ediyorsunuz, çocuğunuz olmadan önce iyi düşünün. Çocuklar boyama kitabı değildir, onları en sevdiğin renklere boyayamazsın. Bunu da size ben öğretiyorum ya, her neyse…