Buradaki hikayelerden cesaret almış bir kadın olarak ben de kendi hikayemi yazmak istedim. Henüz 24 yaşındayım ama hiç yaşamamış olmayı dilerdim. Çünkü benim nasıl yaşamak istediğimin bir önemi olmadan büyütüldüm. Üç erkek çocuktan sonra annem beni dünyaya getirmek istemezken, yaşadıkları bir olayla ve kız olacağım haberiyle beni büyütmek istemişler.
Çocukken hayatı çok sorgulayan, aynı zamanda neşeli bir kız çocuğuydum. Ortaokul zamanlarıma geldiğimde daha çok depresif, kendine zarar veren ve ölümü düşünen bir kız olmaya başladım. Kendimi hiçbir zaman sevmiyordum ve çirkin olduğumu düşünüyordum. Ne annem ne de babam sarılıp öperek beni seviyordu. Tam bu yaşlarda ailem din hakkında baskı yapmaya başladı. Aynı zamanda abilerim de babam gibiydi.
Yaz kış cami hocasına Kur’an öğrenmeye götürüldüm. Daha ilk reglimi olmamışken bir yere gideceğimizde “Hadi başını kapat,” deniyordu. Ailemden öyle korkuyor ve utanıyordum ki asla başımı kapatmak istemiyordum. Babam sabah akşam “Namazını kıl.” diye bıkmadan usanmadan odama gelerek beni zorluyordu.
Lise dönemi geldiğinde babam gitmek istediğim liseden son anda cayıp ya imam-hatip’te okursun ya da evde oturursun dedi. Ağlayarak gittiğim o lisede başı kapatmak zorunlu denilmişti ama daha ilk gün başı açık, kapalı olup mini etek giyen kızları gördüğümde öyle olmadığını anladım. Aileme bunu anlattığımda, “Kapandın artık, bir daha başını açamazsın.” dediler.
Evde dahi saçlarımı özgürce salıp istediğimi giyemiyordum. Babam uzun saçtan nefret ediyordu ve saçımı kesmeye zorladı. Aynı zamanda 22 yaşımda hızlı uzayan tırnaklarım yüzünden sana kaç kez dedim tırnağını uzatma diyerek parmaklarımı büktü. Bir gün ağlayarak belime kadar olan saçımı ensemden kestim. Korkumdan hiçbir şey yapamıyordum.
Çocukluğumdan bu yana mimarlık okumak istedim. Ne zaman resim, müzik konusunda eğitim almak istesem “Ne yapacaksın, boş ver.” denildi. Öyle hevesim kırılmıştı ki üniversiteyi açıktan okuyup çalışmaya karar verdim. Giderek ailemden uzaklaşmaya başladım. 16 yaşımda ilk aşık olduğum erkekten aile baskısı nedeniyle ayrılmak zorunda kaldım. Daha özgür ve fiziki olarak bana benzeyen bir kızla liseden bu yana beraberliğinin olması hala canımı yakıyor. O beline kadar olan saçlarını zorla kapatmak zorunda kalmamıştı.
Şarkı söylemeye ve müziğe ilgisi olan biri olarak, ona keman hediye ettiğini görmek çok üzdü. Yıllar sonra karşılaştığımızda beni unutamadığını ve özlediğini ama beraber olamayacağımızı söyledi. İki yıl önce aileme açılmak istediğimi söylediğimde “Açılamazsın, evlenince ne istiyorsan yap, o zaman aç başını.” dediler. Elim kolum bağlı bir şekilde vazgeçirildim. Ailemden uzak olmak için ne kadar karşı çıksalar da hep çalışıp kendimi geliştirmeye çabaladım.
Her şeyi kendim halledip, onlara hiçbir şey anlatmıyordum. Çoğu zaman ölmek istedim ve birçok kez denemeyi düşündüm. Erkeklere olan güvensizliğimden evliliği bir çıkış yolu olarak görmek istemedim. Bundan tam üç ay önce gizlice başımı açmaya karar verdim. O gün öyle özgür ve kendim gibi hissettim ki ben ilk kez saçlarımı bu kadar sevdim.
Artık kesin bir kararla karşılarına çıkıp “Beni böyle kabul edeceksiniz, yoksa hiç iyi şeyler olmayacak.” diyecektim. Yıllar sonra yaşadığım ile yakın bir ilçeden birine aşık olmuştum. Tam 1 yıldır her şey güzel giderken benden ayrılmak istedi. Ayrılık sonrası ailemin karşısına çıkıp durumu açıklayacakken, babam parkta oturan genç sevgililerden rahatsız olup 16 yaşındaki erkek çocuğuna kavga sırasında zarar verdiği için hapis cezası aldı.
Babam içerideyken anneme ağlayarak durumu anlattım. Böyle mutlu olmadığımı söyledim. “Erkek arkadaşın mı var? O mu açılmanı istiyor?” dedi. “Baban çıksın, o karar versin, senin psikolojin bozuk.” vs. demeye başladı.
İki ay sonunda tahliye olduktan sonra beni ilk kez gördüğünde ne kadar çok özlediğini söyleyip sarıldı ama ben ona karşı o kadar hissizdim ki… İçimde ne özlem ne de sevgi vardı. Şimdiyse evden çıkmıyorum ve umutsuzca beni anlayıp buna karşı gelmemelerini bekliyorum. Umarım ben ve benim gibi kadınlar geç de olsa istediği özgürlükte yaşama imkanına sahip olur.