13 yaşındayken tesettürlü bir üvey anne tarafından ben ve ikiz kardeşim zorla kapatıldık.

Arkadaşlarımızla, küçük kardeşlerimizi 2 mahalle ötedeki parkta oynatmak için çıkarken aniden önümüze bir tülbent atıldı ve ‘’Bundan sonra kapalı gezeceksiniz’’ dendi. Tabii itiraz yok, itaat var; yoksa dayak. Ortaokula gidiyorduk, okulumuz o kadar yakındı ki zil sesini evden duyabiliyorduk; buna rağmen okula giderken bile formanın üstüne eşarp takmamız ve okulun kapısında açmamız istendi.

Bizim için bu o kadar utanç vericiydi ki kardeşimle birbirimizi güldürebilmek için ‘’Başın öne eğilsin, kaldırma kardeşim kaldırma’’ şeklinde şakalar yapıyorduk. İkizim Adalet Meslek lisesini kazandı; okulu uzaktı ve istediği gibi başörtüsü olmadan gezebiliyordu. Ben, evin köle isuarası, itaatkâr kölesi olarak açılmaya cesaretim yoktu. Kardeşim türbandan her zaman nefret etmiştir, çünkü içimize sinmeden kapanmak zorunda kaldık. Kardeşim liseyi bitirdi ve ‘işim gereği’ diyerek açıldı.

Bense o sene sevdiğim insanla evlendim. Eşim başörtüsüne karşı olmayan biriydi. Evimdeyken saçlarım açık durur, makyaj yapar, süslenirdim. Maddi durumumuz sebebiyle bir müddet eşimin ailesiyle yaşamak zorunda kaldık, evde eşimin halası da vardı. Ben ne zaman süslensem beni aşağılardı; ‘’Sen ne biçim kapalısın; makyaj yapıyorsun, başın açık geziyorsun.’’ Psikolojim bozuldu, aynada kendime bakamaz oldum. Sevdiğim eşarbı takamaz oldum, taktıkça nefret ettim, iğrendim. Bir gün açılmaya karar verdim, eşim saygı duydu ve yanımda oldu.

Eşimin halası duyunca ‘’İleride çocuğun senin kapalı fotoğraflarını görünce neden açıldığını soracak, utanmayacak mısın?’’ diye sordu, hüngür hüngür ağladım ama kararım kesindi. 2 gün sonra açıldım, ilk önce garip hissetsem de artık alıştım.

Şimdi kapanır mısın diye sorsalar asla derim çünkü biliyorum ki her şey yürekte başlar, eşarpta değil.

(Görsel: Denis Sarazhin)