Merhaba. Ben 15 yıldır kapalı olan bir kadınım. Muhafazakar bir ailede büyüdüm. Bir gün ailemden hiç kimsenin baskısı da olmamasına rağmen anneannemin hediye ettiği bir kıyafet için “Bu kıyafet kapalılara göre sanki, en iyisi başımı örteyim anneanneme gidip sürpriz yapayım” dedim. Başımı sadece o anlık kapatmamla tebriklerin yağması bir oldu. Birden o kafaya büründüm.

Ortaokulu yeni bitirmiştim ve artık liseye gitmem gerekiyordu. Sınavı kazanamadığım için düz liseye yazılacaktım ama babam o lisede hep olaylar çıktığı için beni imam hatip lisesine yazdırdı. Aldığım onca tebriğin üstüne kapalı kızlarla dolu bir okula da gidince iyi bir şey yaptığımı zannettim. Dini açıdan ise ne yaptığımı neden yaptığımı hiç bilmiyordum ve sorgulamıyordum.

Yıllar geçti lise, üniversite bitti. İşe başlayınca sorgulamaya başladım dönem dönem kendimi ikna edip kapanmakla iyi etmişim böyle devam diyordum ama sorun aylar sonra büyüyerek tekrar gün yüzüne çıkıyordu. Artık başörtüsüne karşı bakış açım öyle değişti ki şöyle uzaktan insanlara baktığım zaman örtüler ve saçlar birbirine karışıyor, örtüleri de saç gibi görmeye başlıyordum.

İşe giderken bindiğim otobüste çoğunlukla kadınlar kapalı tek tük açık kadın biniyor. Bazen kendimi onların yerine koyuyorum, bir sürü kapalının içinde açık olmak kötü bir his midir acaba diye ve bir örtü için karşı tarafa bunu hissettirmeye hakkım olmamalı resmen örtü yüzünden aramızda bir ayrımcılık doğuyor diye düşünmeye başladım.

Belki sizlere mantıksız gelebilir ama örtünün bizi ayrıştırdığını düşünüyorum ve uzun yıllar boyunca buna alet olduğum için de üzülüyorum.

Araştırmaktan kaçtığım, yüzleşemediğim şeylerle artık yüzleştim artık başımı açmak istiyorum ama nasıl harekete geçeceğimi bilmiyorum. Bu süreçte evlendim, çok iyi bir eşim var, o bana kesinlikle destek olacak onu biliyorum ama bu kararım annemin babamın akrabalarımın hiç hoşuna gitmeyecek.

Mücadele edebilecek miyim bilmiyorum. Kapanmamın üzerinden 15 yıl geçti şimdi 30 yaşındayım gerçekten uzun bir süre. Ve beni korkutan şeylerden biri de bu sene kardeşim üniversiteye hazırlanıyor.

Ben açılırsam babam kardeşimi üniversiteye göndermezse diye korkuyorum.

Çünkü benden etkilenmiş olacak ki kardeşim de ortaokulu bitirince kapandı. Ailem kardeşimin benden etkilenmesini istemeyecektir muhtemelen. Nasıl bir iş açtım ben bu başıma çok pişmanım. Acaba sınavlar bittikten sonra mı söylemeye çalışsam diye düşünüyorum. Bu sene olmazsa seneye ya da sonraki sene zamanını bilmiyorum ama bildiğim bir şey varsa o gün mutlaka gelecek ve ben başımı açacağım bundan eminim..

(Görsel: Petra Eriksson)